Skinfaxi - 01.11.1941, Blaðsíða 11

SKINFAXI
59
búann. En sakir þess, að hann var ekki skáld, fékk liann
ekki kveðið, og komst aldrei lengra fjnár honnm áfram
um kveðskapinn, en að hann byrjaði svo: „Hér iiggr
skáld“, en meira gat liann ekki kveðið. Það var eina
nótt sem oftar, að hann liggur á liauginum og hefir liina
sömu iðn fyrir stafni. Siðan sofnar liann. Dreymir hann
þá, að haugurinn opnast, og gengur þar út maður mik-
il' vexti og vel búinn. Hann gengur upp á hauginn að
Hallbirni og mælir: „Þar liggr þú, Hallbjörn, og vildir
þú fást í því, sem þér er ekki lánat at yrkja lof um mik“.
Segir liann, að nú verði annað tveggja, að honum verði
þessi íþrótt lagin, og hljóti hann frægð af, eða hann þurfi
ekki i þessu að brjótast lengur. „Skal ek nú kveða fyrir
þér vísu, ok ef þú getr numit vísuna ok kannt liana,
þá er þú vaknar, þá munt þú verða þjóðskáld ok yrkja
lof um marga höfðingja.“ Síðan togar hann á honum
tunguna og kvað vísu þá, er þetta er upphaf að:
„Hér liggr skáld, þats skálda
skörungr vas mestr at flestu“. ----
Ritstjórn „Skinfaxa“ hað mig að minnast sjö alda
dánarafmælis Snorra Sturlusonar í Reykholti með fá-
einum orðum, er birtast skyldu i ritinu. — Ég hefi nú
legið eina kveldstund á haugi Snorra, ef svo mætti að
orði komast, og freistað þess að yrkja um liann eins
konar lofkvæði. En svo er misskipt giftu okkar Ilall-
bjarnar hala, er við viljum háðir fást í því, sem okkur
var ekki lánað, að haugbúinn hefir ekki gengið úr haugn-
um, til þess að toga í mér tunguna og gera mig þannig
að þjóðskáldi. Ég er því enn ekki kominn lengra en að
hyrjuninni, eða litlu betur en Hallhjörn hali fékk hotn-
að kvæðið. En vel má gera hans orð að minum:
„Hér liggr skáld, þats skálda
skörungr vas mestr al flestu.“------
Reykliolti, 2. sept. 1941.