Andvari - 01.01.1895, Page 156
126
stjórn. Yér fáum ekki, þrátt fyrir frelsisskrána,
1874, að rótta oss úr þeim ófrelsis- og vesalmennsku
kút, sem margra alda eymd og áþján hefur keyrt
oss í. Vér getum engum þeim málum konrið fram,.
sem verulega rniða til að gjöra oss að sjálfstæðri
þjóð. Vér megum ekki verja voru eigin fé til að
koma á fót lrjá oss þeirn menntastofnunum, er vér
sjálfir teljum nauðsynlegar til að efia þjóðerrri vort
og virðingu fyrir því, en losa oss undan óhollum
erlendum áhrifum. Vér getum ekki losast við em-
bætti, sem vér sjálfir teljum óþörf og því að eins til
kostnaðar. Oss er fyrirmunað að efia atvinnuvegi
vora og verzlun á þann hátt, er oss þykir bezt
henta, ef það þykir koma í bága við hagsmuni
Dana. Vér fáum þess engar bætur, þótt fé lands-
ins sé sólundað fyrir eptirlitsleysi stjórnarvaldanna.
Allt þetta hefur reynslan ljóslegá sýnt og sannað i
þessi 20 ár. Að varpa því svo framan í oss, þegar
vér viljum fá stjórnarbót, að þetta stjórnarfyrirkomu-
lag sé og hafi reynst svo viðunandi að við megi
hlíta, það er sannarlega að gefa steina í staðinn.
fyrir brauð, þaö er að ögra oss og særa, í stað.
þess að snúast drengilega við óskum vorum.
Að því leyti stöndum vér betur að vigi en fyr-
ir 1874, að ekki verða valdboðin lög á oss né skött-
um dembt á oss að alþingi fornspurðu, og yíir fjár-
málum vorum höfum vér og meiri ráð, þótt, litil
séu, ervér viljum gjöra það með íé vort, sem stjórn-
inni þóknast ekki. Þetta íjárforræði alþingis er að-
alkjarninn í 'stjórnarbótinni 1874, og þær framfarir,
sem hjá oss hafa orðið siðan, eru mestmegis því að
þakka, hvernig þingið iiefur neytt þessa fjárforræð-
is. l’ramfarir þessar eru töluverðar, en hefðu þó
mátt vera miklu meiri, ef vér hefðum óhindrað.'