Andvari - 01.01.1895, Blaðsíða 171
141
legra og vísindalegra fyrirtækja. Þegar hjer við
Ibætist fje það, sem búnaðarfjelögin og búnaðarsjóðir
■amtanna leggja til, þá verður það alls eigi lítil upp-
hæð, er gengið hefur til eflingar búuaðinum á síðustu
:20 árum.
Þetta er það, sem hefur verið framkvæmt í
verkinu. Svo hefur einnig verið ritað og rætt eigi
svo lítið um búnaðarmálefni í blöðum og tímaritum,
■og fyrir nokkrum árum var byrjað að gefa út tíma-
rit, Búnaðarritið, sem lifir enn.
Allt þetta sýnir, að áhuginn á eflingu landbún-
aðarins er alls eigi lítill, hvorki hjá þingi nje þjóð,
og þarf því ekki áhugaleysi eða fjárvöntun cingöngu
'um að að kenna, þótt landbúnaðurinn sje ekki á
;því framfarastigi, sem hann ætti að vera.
Því miður er áhuginn á því að efia fiskiveið
arnar og sjávarútveginn hvergi nærri jafnmikill,
eða jafn-almennur enn þá, og vil jeg nú taka ýmis-
legt fram því til sönnunar.
Upprunaléga liefur það verið tilgangur Búnað-
arfjeiags Suðuramtsins, að stjrðja og styrkja jafnframt
fiskiveiðarnar. Meðlimir þess eru einnig sjávar-
:bændur, ekki svo fáir. En í verkinu liefur það orðið
æði lítið, sem eðlilegt er; fiskiveiðar og landbúnaður
eru nærri jafn-ólíkir hlutir og dagur og nótt, og því
er 'ekki von, að sama fjelag geti gjört báðum at-
viunuvegum jafnt undir höfði. »Enginn kann tveim-
ur herrum að þjóna«, hefur verið sagt fyrir löngu.
Fiskiveiðarnar hafa því eðlilega orðið olnbogabarn
þ»essa nytsama fjelags.
í fjárlögunum er svo til ætlazt, að styrkur sá,
<er veittur er »til eflingar búnaði«, skuli einnig að
nokkru leyti ganga til eflingar fiskiveiðum og sjáv-
arútvegi. En því miður er þar ekki nákvæmar til-