Æskan - 01.09.1974, Qupperneq 48

— Teikningar: JON SKARPRUD —
Texti: BERNHARD STOKKE ÞýSandi: SIGURÐUR GUNNARSSON
1. Loksins hættir Bjarnarkló á það að kiifra niður og hefja leit að bróður sínum. Hann kallar lágt í fyrstu, en þegar hann
fær ekki svar, hækkar hann róminn. Þá brakar skyndilega f skóginum á ný, og stóri villigölturinn kemur þjótandi. ■— 2. Bjarn-
arkló kemur ekki heim fyrr en að kvöldi næsta dags, og mamma verður hrædd, þegar hún sér, að hann er einn á ferð. Og
Bjarnarkló verður ekki síður hræddur, þegar hann heyrir, að Oddur er enn ekki kominn. Bjarnarkló ákveður að halda leitinni
áfram daginn eftir. — 3. Mæðginin verða innilega glöð, þegar Oddur kemur heim seint um kvöldið með grísinn, sem hann
hefur skotið, á bakinu. Hann hafði neyðzt til þess að vera mestallan tímann í trénu, sem honum tókst loks loksins að klifra
upp í. Það var eins og villisvínin vissu um hann og væru að gæta hans. — 4.—5. Oddur segir nú mömmu og Bjarnarkló frá
því, að næsta morgun verði þau að koma með honum inn eftir, því að hann hafi líka skotið stóra gyltu. Honum hafði tekizt
að hafa bogann og örvarnar með sér. Og þegar hann gat loksins bjargað lífi sínu með því að klifra upp í tré, gafst honum
gott færi á dýrunum. Það veitti þvi ekki af að fá hjálp við að flá gyltuna og flytja kjötið heim. Skinnið verður ágætt f skó til
vetrar og vfgtennurnar f spjótsodda, sem eru sérstaklega góðir til selveiða. — 6. Þau verða að fara margar ferðir til að koma
öllu kjötinu heim. Þau hengja það til þerris og geyma það sfðan í jarðgöngunum, þar sem þau voru byrjuð að draga saman
vetrarforða. Á þessum ferðum rekast þau oft á litla grísi, sem snúast í kringum hræ móður sinnar. Drengirnir ná þremur
þeirra og fara með þá lifandi heim. — 7. Mamma hjálpar drengjunum til að setja upp girðingu handa grísunum. En Það
46