Skírnir - 01.01.1929, Side 115
Nibelungenlied og hetjukvæðin í Eddu
Eftir Pétur Sigurösson.
I.
Af öllum þeim fjölda germanskra hetjusagna, er vér
þekkjum eða höfum spurnir af að til hafi verið, þykir merki-
legust sagan um Sigurð Fáfnisbana, viðskifti hans og Búr-
gunda og þeirra við Húna. Ber margt til þess. Sagan er
hin sorglegasta, viðburðirnir mikilfenglegir, persónurnar
stórkostlegar. Sagan er ein hin elzta, sem menn þekkja til
nokkurrar hlítar, hefur sýnt dæmafáan lífsþrótt og er til í
mörgum myndum. Varla hefur nokkuð yrkisefni verið forn-
skáldum jafn kært og fá hafa gripið hugi áheyrenda jafn
föstum tökum. Þessari hylli hélt sagan fram í lok miðalda,
og enn í dag þykja sagnir þessar einhverjar fegurstu hug-
smíðir miðaldarmanna.
Sagan hefur geymst í ýmsum myndum frá ýmsum tím-
um og meðal margra þjóða. Hún er upp runnin í Rínar-
löndum; þaðan hefur hún flutzt víða: til Suður-Þjóðverja,
Norður-Þjóðverja, Dana, Norðmanna, Færeyinga, íslendinga
og Grænlendinga. Allar þessar þjóðir hafa eignast söguna,
hlúð að henni, aukið hana, breytt henni og varðveitt hana,
heila eða í brotum, fram á þennan dag. Úr Rínarlöndum
er Seyfriedslied, úr Suður-Þýzkalandi er Nibelungenlied,
lágþýzk að uppruna Þiðrikssaga og dönsku þjóðkvæðin, og
loks er hin norræna mynd sögunnar varðveitt í Eddukvæð-
unum, Völsungasögu og Snorra Eddu. Merkilegust er saga
Norðmanna og íslendinga, en víðkunnust hefur suður-þýzka
sagan orðið, enda er hún lengst og nákvæmust og hefur
náð til fleiri áheyrenda en aðrar myndir sögunnar. Suður-