Skírnir - 01.01.1929, Page 138
132
Nokkrar athugasemdir við Haraldskvæði.
[Skirnir
um«. Bæði þessi staður og aðrir sýna fyrirlitningu norsku
hirðskáldanna á útlendum listamönnum, sem voru eins og
keppinautar þeirra í því að skemmta konungi og hirð hans,
— skáldunum fannst listir þeirra vera óæðri, ekki sízt í
samanburði við þá göfugu list, skáldskapinn, sem þeir sjálfir
töldu sér til ágætis. Andaðr hefur liklega verið þýzkur (sjá
Finn Jónsson í Lex. poét. við það orð), og það má vel
vera, að sumir útlendingar, og þá máske Andaðr líka, hafi
átt skilið hnútukast skáldanna, — en það er engin ástæða
til að ýkja loddaraskap hinna útlendu leikara og ætla, að
þeir hafi gert sig seka í því framferði, sem leshátturinn
»stúfum« myndi sýna, ef við skiljum orðið eins og próf.
Magnús Ólsen.
Þegar á allt er litið, finnst mér ólíklegt, að orðið húf-
ur sé misritað á þessum stað. Hins vegar þykir mér senni-
legt, að eitthvað sé bogið við orðið „logandum“. Að húf-
urnar hafi staðið í björtu báli er fremur ólíklegt, — og
eins og jeg gat um áður, er vafasamt, hvort þesskonar
eldlistir hafa þekkzt þá hér i álfu, — og enda þótt lesið
sé »stúfum« eða »lúfum«, bætir það ekki um; orðið er og
verður óeðlilegt. Hins vegar held ég, að auðvelt sé að
leiðrétta þetta, svo að allt sé skýrt. Mér finnst það senni-
legast, að lýsingarorðið næst á undan orðinu »húfum«, sem
án efa hefur átt við það orð, hafi átt að tákna einhvern
eiginlegleika eða eitthvað, sem einkenndi þessar húfur,
máske þá einmitt það, að þær voru sérstakar leikarahúfur.
Mér dettur nú í hug að stinga upp á „lafandum húfum“
— lafahúfum, D: húfum með löfum, eða löngum skúfum,
svo löngum, að leikararnir hafa getað stungið þeim undir
belti sér, þegar þurfa þótti. Ég býst þá við, að »logandum«
sé misritað af skrifaranum; líklega eru það orðin »brenn-
andi eld« í línunni á undan, sem hafa valdið misskilningn-
um. Sérstakar fíflahúfur eða loddarahúfur voru fyrr á tíð-
um algengar. Ég hef nú samt ekki grennslast nánar fyrir
um það, hvað langt aftur i aldir má rekja þær. En þó nú
mætti sanna, að þær hefðu tíðkazt annars staðar í Norður-
álfunni á þeim tímum, væri engan veginn full vissa fengin