Blanda - 01.01.1932, Side 106
IOO
jwi eptir var ])á ein spöng, ekki allbreiÖ, en samfelld.
Leituðu þeir lengi rá'Ös og fundu loks þrönga rifu.
Var hún nokkru víÖari að vestan, og sigldu þeir
inn í hana. Þá var komið þéttings austandrif. Rif-
an þrengdist æ því meir sem austar dró, og aust-
ast var hún ekki nema rúmlega skipsbreiddin. Var
þá að sækja sem næst því beint í vindinn. Spöngin
var auðvitað á hröðu reki og hreyfingu, því nú var
kornin talsverð alda. Hér var ekki um gott að gera.
Ef þeir slyppu í gegnum þetta mjóa hapt, þá þóttust
þeir vissir um, að hafa auðan sjó úr því, en hins-
vegar voru líkurnar litlar, að þeir kæmust lieilu i
gegn, jafn hlaðið og skipið var, og þá mest likindi
til, ef skipið laskaðist, að það mundi sökkva á svip-
stundu, jafn þrauthlaðið, og það var. — Aptur var
iiklegt, að ísinn mundi króa þá inni eða klemma þá
upp að Ströndunum, þar sem austanstormurinn var
í uppgangi, og að þeir mundu ekki komast vestur
fyrir Horn aptur, og voru þeir þá líka illa farnir,
því nú tnátti kalla, að þeir væri orðnir allslausir í
:skipinu.
Þeir freistuðu því að komast í gegn. Ventu þeir
í rifunni, þótt þröng væri, og tókst að fá nokkurt
skrið á skipið og létu það renna þétt með horninu
vindborða. Stóð það heima, að þegar skipið var kom-
ið aptur um miðju, riðlaði það á hornum til hlés.
Hjálpuðu þeir þvi þá með stjökunum og tókst að
koma því í gegn, en mjög stóð tæpt, að ekki brotn-
aði skútan um leið og þeir sluppu.
Þegar austur úr spönginni kom, var auður sjór all-
ar götur austur. Lögðu þeir nú fram fyrir Skagann
og síðan austur yfir Skagaf jörð. Var alla leiðina hvass
austanstormur, og gekk þeim greitt. Var þá opt
kveðin við raust hin gamla, norðlenzka sjómannavísa: