Blanda - 01.01.1932, Síða 150
144
því mér fannst það vera virðing fyrir mig, að sitja
hjá þessum öldung, en hann skrumaði, svo mér of-
bauð. Þá hóf ekkjan mál sitt og sagði: „Illa fórstu
með manninn minn sálaða, þegar þú seldir honum
halta hestinn forðum.“ Einar var fljótur til og sagði:
„Blessunin mín góð! Eg kunni ekki að vita það, því
eg keypti hann fyrir tveimur tímum, en maðurinn
þinn hamaðist við mig að fá hestinn og gerði eg
það fyrir hann, að láta hann fá hann, af því við vor-
um góðir vinir.“ „Nú var það svona," mælti hún.
Einar mælti: „Eg held eg hefði ekki viljað svíkja
vininn minn góða, þar sem maðurinn þinn var.“ —
Við fengum allir kaffi og 2 staup hver, og borgaði
hver 1 mark, héldum svo áfram þaðan, hressir í
anda, því þá var bezta veður. Eg sagði við Einar
gamla: „Mér þótti ekkjan púðra á þig. Ósköp hefir
þú farið illa með bónda hennar.“ Þá sór hann sig
og sárt við lagði, að hann myndi ekki til, að hann
hefði nokkurn tíma selt honum hest. Eg sagði: „Því
sagðir þú þá þetta við konuna.“ Hann svaraði: „Mað-
ur verður eitthvað að segja, til að bera hönd fyrir
höfuð sér, til að hafa frið á sér.“ Fékk eg þá skömm
á karli og vildi ekki við hann tala. Komum við nú
ofan á Hvalfjarðarströnd og var ill færð eptir henni,
því hver laut var full af snjókrapa. Urðum við að
troða hvert gil, til að geta komið hestunum yfir, og
bera trússin. Varð eg blautur í mitti, því eg var
stuttur, en þótti skömm að hlífa mér. Þegar eg sá
fjörðinn, þótti mér hann mjór og langur. Datt mér
í hug það, sem Sigurður Breiðfjörð orti um hann,
að hann væri svo sem endagörnin úr fjandanum.
Þegar við komum að Hrafnabjörgum, var farið að
dimma; báðum við þar gistingar. Út kom bóndinn
gildlegur á velli, en nokkuð við aldur, kvaðst hann
geta hýst 14, en hinir yrðu að fara á aðra bæi. Geng-