Blanda - 01.01.1932, Side 155
149
þau alclrei hafa hýst skemmtilegri gest en mig. Fór
eg nú aö Uppkoti og sátu þeir félagar í mestu mak-
'ndum a'S spjalla viÖ stúlkur. Héldum viÖ nú þa'Öan
> skafrenningi litlum, komum i bæjardyr á bæ, er eg
vissi eigi hvaÖ hét, og hitti eg þar góðkunningja
’ninn, Kristján, Guðmundsson frá Stóra-\ratnsskarÖi.
i ók hann mér tveim höndum, kvaðst ætla aÖ róa i
sama hveríi og eg, og gladdi það mig. ÞaÖan héld-
um við á Kjalarnes, og komum til gistingar á bæ, ei
Saltvík hét. Var okkur visað í ljótan skála, frammi
i bæ og látinn hjá okkur grútarlampi og logaði illa á.
Þarna sátum við góÖa stund og höfðum nóg með
til skiptis, að halda ljósinu lifandi. Eitt sinn, er eg
gerði að ljósinu, sagði eg, að þetta væri réttnefncl
Saltvíkur-týra. Þeir ráku upp hlátur, en í því kom
stúlka me'Ö kaffi og var drembin á svip. Hún spurði
höstuglega: „tlvað bcr ykkur til kæti.“' Eg sagÖi
henni, hvað eg hefði sagt. „ÞaÖ var von,“ sagði hún,
tór, en kom að vörmu spori aptur meÖ gott ljós og
spil. Fóru þeir að spila. Eg spilaði aldrei, en seild-
ist upp á hillu, eptir gamalli skruddu, og fór að
hlaða í henni. Virtist mér hún vera um galdra. Leit
eg á titilblaðið og þar ritað með stóru letri: „Brot
úr Rauðskinnu". Þá kom stúlkan; leit hún til mín
°g feif af mér bókina og sagði: „Þú hefur ekkert
gera með þessa bók, drengur minn“ ; fékk hun
>nér smásögukver og fór svo. Þeir sögðu, aÖ eg
hefði ekki átt að láta hana kúga mig. Eg svaraði.
að eg hefði ekki viljað tuskast við þetta flagÖ, þvi
hún var bæði há og digur, „og heföi hún getað
stungiö mér í pilsklauf sína og kæft mig þar. Fllógu
þeir að óförum mínum. Um morguninn, er vi'Ö fór-
Unb gekk heimamaður með okkur og ætlaði að
hyggja að hrossum. Gengum við hjá stórri grjót-
hrúgu; sagði hann aÖ þetta væri dys Esju, og ættu