Blanda - 01.01.1932, Page 163
r5 7
WetS^ófriÖ innanborðs, léti hann kasta honurn út-
yrðis. Hættu þeir þá; var Sigurði skautað með klút-
Uni’ °S var heldur brosað að. Litlu síðar mælti Odd-
Ur kandídat: „Það er gamalt máltæki, að þungur
nr Þegjandi róður og segið nú eitthvert gaman, Norð-
endingar, það er sagt þeir séu glaðlyndir og fjör-
ttnklir og sumir hagyrðingar. Yrkið nú eitthvað urn
sjóferð okkar, þó það sé rugl, þá er það gott til
hlæja að því. Nafni minn! eg held þú sért skáld.“
nginn vildi verða við tilmælum hans. Oddur laut
a° mér og bað mig að yrkja eitthvað, af því að eg
var opt að láta fjúka í hendingum á leiðinni suður,
°Pt ómerkilegt rugl. Eg sagði honum, að eg kenndi
vanmáttar og feimni og treysti mér ekki. Oddur tók
flösku og gaf mér að súpa á, og varð eg örari við
Pao. Lagði hann nú fast að mér, og annar maður,
sem gætti fokkunnar. Hertu þeir að mér og storkuðu
mér, þar til eg sagði:
Ýttist gnoSin greitt frá landi,
gnötrar voð og siglutréS,
þrumar boSinn, þrátt gínandi,
þungum voSa hljóSum meS.
Fokku-maðurinn ritaði á blað og færði Oddi, kom
sv° aptur og sagði, að honum hefði líkað vísan vel.
En hann tryði ekki, að eg hefði gert hana, nema
tferði aðra og léti nafn sitt og skipsins vera í henni.
reiddist og gaf fjandanum, að eg væri að leika
fyrir þeim lengur. Oddur og maðurinn lögðu fast
mér, að reka af mér ámælið. Gaf nú Oddur mér
Vel í staupinu. Skipið hét Vonin. Að lokum lét eg
filleiðast og sagði:
„Vonin" blíS í bitrum vindi,
bezt fram skriSur, laus við stanz,
yfir víSa upsa strindi,
Odd meS fríSa og drengi hans.