Blanda - 01.01.1932, Page 176
170
klauf hrannirnar, en skipiÖ að ööru skuggalegt. Ma'ð-
ur stóð við siglu á skipinu, mikill og illúðlegur, og
þótti Ólafi hann skjóta tundurörvum af hverjum
fingri á landið upp og margir fá af þeim mein. Flugu
örvarnar um hann, og þóttist liann sjá eld, er þær
kveiktu í klæðum hans og varð honum illa við. Að
lokum þótti honum ein örin, — og var sú tvíeggjað-
ur fleinn, — lenda i hægra armi sínum og ganga inn
að beini og kenndi hann sárt til. Þóttist hann vita,
að sár þetta mundi gróa bæði seint og illa, því mjög
fannst honum sig verkja sárt í hendina. Vaknaði
hann við það, og var draumurinn ekki lengri.
Út af draumi þessum orti Ólafur vísnaflokk og
sendi Önnu húsfreyju Bjarnadóttur, konu Páls Þor-
valdssonar í Dalabæ, en Páll var systursonur hans
og með þeim kær vinátta með frændsemi, enda hafði
Ólafur dvalið þar langdvölum. Má af vísunum marka,
að Ólafur hefir lagt nokkurn trúnað á drauminn, og
varð svo um fleiri, er hann heyrðu. Þó barst draurn-
urinn lítt út að sinni, sökum þess, að Ólafur lagði á
varnað nokkurn, að honum væri ekki flíkað. Síðar
urðu vísurnar landfleygar og eru þær prentaðar í
Huld V., bls. 76—77, eptir handriti Brynjólfs Jóns-
sonar frá Minnanúpi, en hann skrifaði upp eptir ein-
hverjum Norðlendingi, og að mestu óafbakaðar, en
ekki vissi Brynjólfur neitt um tildrög vísnanna. Vís-
umar minnir mig að væru fleiri, þegar eg lærði þær
í ungdæmi mínu, en get nú ekki munað fleiri, og
skrifa þær hér eptir minni:
1. Mjög var tíðin myrkra naum
meður svefna vimu,
er mig slíkan dreymdi draum
dags fyrir litla skímu.