Blanda - 01.01.1932, Síða 264
258
straum. Þetta var erfitt fyrir hrossin og djarft
fariö meö þreytt hross og þungar klyfjar, en allt
komst aö heilu yfir, með guðs hjálp. Héldum viö
nú áfram viðstööulaust og ofan í Gilhagadal. Fóru
menn nú að skilja, kvaddi eg Ólaf með þakklæti
fyrir félagsskapinn, en Indriði kastaði til mín
kveðju með skætingsorðum og svaraði eg honum
í sama tón. Þeir áttu samleið Indriði, Ólafur og
Eiríkur. — Eptir þetta sá eg ekki Indriða í mörg
ár. Vil eg hér skýra frá viðskiptum okkar öðrum,
er sýna, að hann hafði tvær hliðar, sem við höf-
um allir. Það var á fyrri hluta búskaparára minna,
að i haga mína kom flækingshryssa, grá að lit;
var hún það óþægasta dýr, sem eg hefi fengizt
við á æfi minni. Eg reyndi með öllu móti að koma
henni burtu, en hún kom jafnharðan, þó rekin væri,
og vildi helzt vera í túni og engjum. Hún var
ótamin og ljónstygg og gerði hross mín vitlaus
í styggð, því þau fylgdu henni sum, og náði eg
tömdu hrossunum ekki stundum nema með mann-
söfnuði. Hún var hjá mér í 3 ár og lýsti eg henm
á mannfundum og líka viö kirkjur, en enginn
kannaðist við hana, og fór eg að álíta hana synda-
straff á mig! Eitt sinn hitti eg ungan mann •
kaupstaðarferð. Sagði hann mér, að Súlímu ekkju
Guðmundar „homopata“, er áður bjó á Breið 1
Tungusveit, hefði lengi vantað gráa hryssu, orð-
lagða fyrir óþægð, og eptir lýsingu minni mundi
þetta vera hún, er hjá mér var. Var mér þá ráðið
að skrifa Indriða, þvi hann mun þá hafa veriö
oddviti í Lýtingsstaðahrepp, eða fjárhaldsmaður
Súlímu. Gerði eg það, en fékk svar frá honuni,
að eg skyldi koma með hryssuna og helzt sjálf-
ur. Eg skrifaði aptur, að hann væri skyldur að
sækja hryssuna, ella leitaði eg annara bragða. Var