Blanda - 01.01.1932, Page 282
2 76
hingaö ekkjan m í n meö börnin þ í n. Sýndu þeim
ljósin. Segöu þeim það séu jólin og því sé kveikt.
— Komið hingað volaðir og hrjáðir. Komdu hingað
gamla kona, sem gekkst á járnskóm sunnan aí
landi, þú, ert mædd og hrjáð; þú, með þitt eina
auga.“ — Fyrst hafði prestur snúið sér að ekkju,
sem sat þar með börn sín, síðar að Gunnu gömlu
eineygðu, en þegar hér- var komið, fór ung stúlka,
Sigurlaug að nafni, að hlæja í barm sinn. Prestur
heyrði það, sneri sér hvasslega við að henni, brýndi
róminn og bætir við: — „Að þvi þarftu ei spauga,
þú, lýgna Lauga.“
Fremur þóttu ræður Páls prests léttvægar. Það
var eitt sinn, að Jón Mýrdal skáld var við messu
hjá honum. Eptir messuna spurði prestur hann,
hversu honunt hefði líkað ræðan. Mýrdal svaraði:
Engin hafði eg af þvi not,
er það sálar voði:
það var eins og flyti flot
fram á köldu soSi.
Þess hefir áður verið getið, að séra Páll var nokk-
uð ölkær. Hann var vanur optast að hressa sig a
brennivínstári, áður en hann fór upp í stólinn. Var
eineygða Gunna vön, svo sem fyr er getið, að stinga
bláu bóluglasi, sem tók hálfpela, í hempuvasa
prests, áður en hann fór í kirkjuna og hann svo van-
ur að skreppa út, rétt áður en hann skyldi stíga i
stólinn, og gera sér gott af dropanum. Prestur fór
svo með þetta, að þótt rnenn grunaði það, þá var
hann aldrei að því staðinn. Svo var það eitt sinn,
að prófastur1) kotn í eptirlitsferð og var við em-
i) Líklega Jón próf. Hallsson í Glaumbæ.