Blanda - 01.01.1932, Page 284
27S
lítiS eitt viö öl. — Séra Jón var maöur feitlaginn
og sérkennilegur í ýmsum háttum, þótt stórgáfað-
ur væri. Hann var allra manna fljótastur í svefn.
Þau foreldrar mínir bjuggu í húsi sérstöku, suður
af baðstofunni. Var móðir mín þar ein, að þessu
sinni, með ungbarn. Þangað koma þeir báðir prest-
arnir og leggst séra Jón þar aptur á bak upp í rúm,
en séra Páll gengur um gólfið, og tala þeir sam-
an um stund, en er minnst varir er séra Jón farinn
að hrjóta hátt, Iiann svaf upp í lopt og bar lágt
höfuðið. Séra Páll hélt á pontunni í hendinni 0g
ér hann heyrir séra Jón hrjóta, gengur hann að
rúminu og sáldrar tóbakinu úr pontunni í hvarma
prests, hnippir í hann, svo hann vakni, og segir:
,,Æ, það fer svo illa um höfuðið á blessuðum prest-
inum.“ Að því búnu þýtur hann á dyr, en séra Jón
vaknar, og við það er hann opnar augun hrynur
tóbakið inn á sjáaldrið, og hann verður friðlaus
af sviða og kvölum í augunum og æðir þannig
um gólfið. Spyr hann eptir, hver hafi skaðað sig
þannig, og varð móður minni ógreitt um svar, en
illa sagði hún sér hefði liðið, því af því hún var
þarna ein hjá presti, hefði hann helzt mátt ætla,
að hún væri völd að þessu, en rétt í sömu svifum
vendir séra Páll inn aptur og lætur þá, sem þetta
komi alveg flatt uþp á sig, og spyr, hvað gangi að
blessuðum prestinum, og aumkvar hann mjög.
Pétur biskup kom á síðustu prestskaparárum séra
Páls í visitasíuferð norður og yfirheyrði börn hja
honum. Með honum var þar séra Jón Norðmann. Ef
eitthvert barnanna stóð sig lélega, þá var alltaf við-
kvæðið hjá séra Páli: „Það kom í vor neðan úr
Fljótum, úr sóknum séra Jóns.“ Það vissi Páll, að