Blanda - 01.01.1932, Page 303
297
í Galtardal, og þar ólst GuíSrún amma mín upp
hjá henni; var hún einbirni þeirra, og erföi allar
fasteignir hennar. Séra Jón sýnist hvorki hafa ver-
ið fjárhyggju né fjárgæzlumaSur. Margrét sýnist
hins vegar hafa gætt vel aö sínum hag. ÞaS sýnist
mér votta bréf frá henni til Skúla sýslumanns
Magnússonar á Skarði, ódagsett og ártalslaust, frá
árabilinu 1803—1808, sem eg fékk á SkarSi 1894,
og er á þessa leiS :
„ESla og velvísi her(ra) sýslumann.
Brátt er erindi mitt, sem er, eg biS ySur svo vel
gera og taka hér spennuhnapp meS laufum í silfri
Steinunnar, sem hv(o)rki þarf aS virSa eSa upp-
skrifa, því hann er eign mín, og var af mér eptir
gefiS, aS hún héldi á meSan hún lifSi og hvirfi svo
til mín aptur; hann er mín eign og óbetalaSur aS
öllu, og biS eg ySur svo vel gera og taka hann fyrir
mig, því eg er frjáls aS honum. Hann er auSþekt-
ur; þar er ekkert honum líkt. En hvernin á þessu
stendur, hef eg eigi tima til aS segja, og einginn
veit þaS úr Tungu. ForlátiS klór þetta. Eg finst
ySar þénustuskyldug.
Galtardal. Margrét B. D.
Til her(ra) Skúla Magnússonar
væntanlega á Tungu.
Margrét (sýnist) hafa veriS hjálpsöm. Prestsvitn-
JsburSur Margrétar er aldrei annar en sá í Galtar-
dal, aS hún sé „hreinlynd“, „greiSakona"1).
O í þjóSsögum Jóns Árnasonar (I. 360) er frásögn um
baS, aS maSur sá, er fá vildi Margrétar Bogadóttur, áSur
en síra Jón giptist henni, hafi, þegar honum var synjaS
hennar, haft í heitingum, aS hann skyldi sjá svo um, aS
Margrét hefSi ekki of mikla ánægju í hjónabandinu. Hafi