Blanda - 01.01.1932, Page 358
352
una fyrst af öllu. í ö'öru lagi haföi hann fyrirgert
fé sínu öllu, bæöi löndum og lausum aurum, hálft
konungi og hálft biskupi, nema þeir vildu meiri
miskunn á gera.
Ef sökunautur játaöi brotið, þá varð hann þegar
að gangast undir þá skrift, er biskup setti honum.
En ef hann synjaði fyrir það, þá skyldi hann stað-
festa þá synjun með tylftareiði. En sá eiður var
þannig háttaður, samkvæmt Jónsbók í þjófabálki
18. kap., að hinn sakaði synjaði sjálfur með eiði
fyrir þann verknað, er hann var borinn, og með hon-
um 12 menn, er honum voru nefndir, og skyldu þeir
sverja það, að þeir hyggðu honum eiðinn annað-
hvort særan eða ósæran. Ef honum féllst eiðurinn,
þá skyldi hann verða óbótamaður.
Orðrómur um samfarir Bjarna við Randíði, dótt-
ur hans, hefur líklega borizt biskupi til eyrna fyrra
hluta árs 1480. Með því að Bjarni var auðugur
maður, var févon mikil af máli þessu, og biskup
hefur því brugðið fljótt við. Fyrst var að' afla ein-
hverra g'agna, samkvæmt kirkjulögum, og mun
biskup hafa látið yfirheyra fólk á Þverá í Fnjóska-
dal fyrst og fremst. Þann 18. okt. 1481 gefa tveir
prestar (Eiríkur Einarsson og Erlendur Brodda-
son) út bréf á Möðruvöllum í Hörgárdal, þar sem
þeir votta það, að Jón Þorsteinsson og Guðrún
Guðmundardóttir, kona hans, hafi handfest Ólafi
biskupi þann vitnisburð, „að þau sáu Bjarna Óla-
son liggja hjá Randíði dóttur sinni, nakin bæði í
einni sæng og undir einum klæðum, heima á Þverá
í Hnjóskadal vel fimm reisur eða sex eða oftar",
og hafi Randíður þá ve.rið 13 vetra gömul. Hafi
Jón Þorsteinsson varað Bjarna við þessu og sagt
að hann mundi af því illt rykti fá, en Bjarni hafi
sagzt ekki nenna „að reka dóttur sina í flet frá sér