Blanda - 01.01.1932, Page 397
39i
ríkur og Jón ræddust viS, og sagöi Eiríkur, aö vel
vakur mundi hestur hans. Neitaöi Jón því, kvaö
hann aldrei spor mundi henda mega. Eiríkur svar-
aöi þvi, að þó lítið vit heföi hann á hestum, þyröi
hann þó um að veðja, að hestur sá væri vakur. Eigi
vildi Jón þó það heyra. Bað Eiríkur þá Jón að
mega reyna á litlum spöl. Var Jón tregur til, en
þó varð það. Eiríkur sté á Rauð og setti þegar
á skeið, og sagði hann svo, að ferö hans værii svo
skjót, að sér sortnaði fyrir augum og svimaði við.
Jón sagði þá, er Eiríkur sté af baki: „Reiðfær
muntu vera, og engan sá eg slíkan sprett hafa úr
Rauð, og þess bið eg þig að fala hann ei af mér.‘‘
Gerði Eiríkur það ei heldur. Skildu þeir kunnug-
lega. Hélt Eiríkur síðan spurnum fyrir Jón.
Það var fám vetrum síðar, að Jón kom á Bát-
sanda1) og vildi kaupa nokkuð i búð. Fógeti var
þar og kominn frá Bessastöðum. Jón lagði krónu
á borðið; kaupmaður leit á hana, og ýtti henni að
Jóni aptur, og heimti, að hann tæki hana; gekk
svo nokkrum sinnum, þar til kaupmaður reiddist,
°g kastaði henni hart í borðið; hrökk hún þá í
fjóra hluta. Sást þá, að krónan var svikin, en Jón
smiður góður, og orði áður heldur á komið, að
svíkja mundi hann peninga og steypa þá. Fógeti
var í búðinni og heimti Jón tekinn. Rauður hans
stóð úti með uppi taum, því jafnan stóð hann svo,
þar sem Jón tafði; var og borðabunki hár um hann
a þrjá vegu. Jón sá, að hann mundi tekinn og bað
að leyfa sér út til þarfinda sinna, en stökk þegar
a hestinn og sló hann; hóf hann sig þegar yfir
emn borðabunkann og kom hvergi við, og hleypti
ni1 Jón undan, sem mest mátti. Voru þegar 6 menn
J) Réttara: Básenda.