Eimreiðin - 01.04.1937, Blaðsíða 16

136
GEGGJAÐ FÓLK
EIMREIÐIM
Eg álti et'tir að vera eitthvað um viku á hælinu og átti
síðan að fara langt burt, til annars lands. Eg var mjög ungur
og hélt, að ég vissi einhver ósköp urn lítið. — Arin, sein
komu, áttu eftir að kenna mér eitthvað annað. — Eg mynd-
aði mér líka margar og mjög merkilegar skoðanir um yfir-
lækninn okkar. Ég reyndi að vera stjörnufræðingur og reikna
út dimma hnöttinn hans. — Hann vissi það sjálfsagt, því
hann brosti svo einkennilega til mín í hvert skifti, sem við
hillumst upp á siðkastið: »Ég er viss um að þér munuð
hafa gott af dvöl yðar hérna — seinna«, sagði hann nokkr-
um sinnum. Það var þó uokkur kaldhæðni í blæfallegu rödd-
inni lians. Hann sá gegn um mig, hló sjálfsagt svolítið að
þessum ungling, sem reyndi að finna »dimma hnetti« annara,
áður en hann þekti sína eigin. Jæja, ég hef slundum á
seinni árum efast um, að liann liafi þekt sitt eigið leyndar-
mál til hlítar? — Eltir að ég liafði staðið þar, sem hver
maður verður að standa einn, fór ég að efast um það. Hann
læknaði sturlun sína, en það er ekki veikin sjálf, heldur or-
sök veikinnar, sem er það þýðingarmesta. Og ég er óviss um,
hvort það var ekki hann, sem hjó til rómantík úr ljótum
hlut, bjó til regnbogalila skel ulan um viðlijóðslegan kjarna?
Hvers vegna sagði hann mér sögu sína? — Frá liamingju
segir maður ekki. Menn dylja því nær ætíð mikla ásl og ham-
ingju, af áslæðum, sem viðkomaudi einir skilja. Þess vegna
lítur heimurinn út fyrir að vera grárri og leiðinlegri en liann
er i raun og veru. —
Hann gerði boð eftir mér síðasta kvöldið. Ég var þegar
búinn að taka saman dót mitt. — Hann sal í djúpum hæg-
indastól á einka-skrifstofu sinni, — þar sem aldrei kom neinn
óviðkomandi, — og reykti úr langri pípu. Hann lirosti því
nær illgirnislega, þegar ég stóð fyrir framan hann: »Fáið yður
sæti«, sagði hann. »Viljið þér loddý? Ég er svo gamaldags,
ég drekk frekar toddý en whisky og sóda«.
Við töluðum um daginn og veginn í því nær klukkuslund.
— Eg man ekkert af því, en þess betur man ég eftir liinu
fornlega en hlýlega herbergi lians. Það er að segja, eiginlega
man ég að eins eftir rauðbrúna mahogni-skrifborðinu og litlu
hvílu konu-liöfuðkúpunni, sem stóð á því á lágri, gildri súlu