Eimreiðin - 01.04.1937, Blaðsíða 45

eimreiðin
I>AÐ, SEM HREIF
165
Jú, Þorbjörn vildi sækja þvottinn.
Ojæja. Stundum hafði ég nú sótt með lienni þvott í rökkrinu.
Svo er það rétt áður en háttað er. Eg kem inn í dagstofu,
hafði verið inni hjá mér að skrifa bréf. Þorbjörn situr inni
i horni í sóffanum og Rebekka við hlið hans. Hún liallar til
liöfðinu og horfir framan í hann, brosandi og masandi og
seiðandi í augum og hlær mjúkum, lagum, heitum lilátri.
I fám orðum sagt: Hún horfir á Þorbjörn eins og hún sé
ástfangin inn í gegn. — Eg get ekki neitað því, að þetta
kom ónotalega við mig, eins og eitthvað oddhvast rækist inn
í hrjóstið á mér, svo sviði.
Næst kemur sunnudagsmorgunn. Eg ligg vakandi í rúmi
mínu. Klukkan var að ganga 10. Rebekka konr inn með kaifið.
Nú, hún hefur víst verið að greiða sér og hlaupið frá þvi.
Onnur fléttan flaksar hálf-laus aftur á baki. Hún hafði verið
1-akin niður og í liana brugðið greiðu. En sú sídd! Og gult
eins og sólargeisli. Ó, þetta gylta ský, sem hjúpar Rebekku
öðru megin! Hún er lítið klædd, bara í slopp, enginn kjóll.
Svona hefur hún flýtt sér. Hún liefur ekki einu sinni geíið
Ser tíma til að hypja að sér sloppinn, nema til hálfs. Hann
er íleginn ofan á mið brjóst. — Ó, þetta ávala hörund, hvítt
°g saklaust, eins og lilja vallarins! — Rebekka var glóandi,
ems og í eldi. Hann læsist um mig. Eg verð undarlegur inn-
vortis, eins og hrokkið hafl ofan í mig glóð.
En Rebekka býður góðan daginn stutlaralega, setur frá sér
haffibakkann og fer undir eins.
Svo er það um kvöldið, búið að kveikja og allir seztir inn,
nema Rebekka. Loksins kemur liún þó, og er þá búin að
hafa fataskifti, komin í blátt pils og bleika blússu.
Þorbjörn situr á öðrum bekknum og einir fimm eða sex
hrakkar hjá honum, ég á hinum bekknum, aleinn. Rebekka
lítur hvorki til hægri né vinstri, gengur rakleiðis til Þor-
Þjarnar og treður sér í sæti hjá honum. Hún hélt á prjónum.
(^g þarna situr hún í þrjár klukkustundir, án þess að segja
eitt orð.
Þorbjörn las. Alt af sýndist mér hann lesa, álútur með
Islendingasögur í höndunum. Annars er mér sá lestur óskiljan-
iegur í manninum.