Eimreiðin - 01.04.1937, Blaðsíða 20

140
GEGGJAÐ FÓLK
EIM REIÐIJí
ing horfði á okkur um stund, illileg á svipinn. En svo fór
hún með okkur inn í eldhúsið og gaf okkur eins mikinn mat
og við gátum borðað. I5egar við þökkuðum henni fyrir, sagði
hún eitthvað, sem kom litlu stúlkunni minni til að roðna
og hnykkja lil höfðinu. En á eftir liló hún með sjálfri sér
og skotraði til mín augunum, sem glömpuðu af kæti. — Ég
get því nær getið mér þess til, livað kerlingin sag'ði. —
Siðan sváfum við í sólskininu langt inni í skóginum. Við
sváfum lengi, og þegar við vöknuðum aftur, töluðum við í
fyrsta skifti saman. Við skildum ekki eitl orð af tungumáli
hvors annars, en það olli okkur ekki miklum eríiðleikum.
Við sögðum hvort öðru æfisögur okkar og gerðum framtíðar-
áætlanir. Við urðum ásátt um að vera saman og' innsigluð-
um þann sáttmála með kossi, en kossar voru eina málið,
sem við skildum bæði. — Svo héldum við hughraust áfram
inn í hið óþekta land.
Ég er nú orðinn garnall maður og hef reynt sitt af hverju.
Eg hef að ílestu lejdi verið heppinn og get ekki ásakað ör-
lögin. Líf mitt hefur verið auðugt og farsælt. En aðeins
stuttan hlula þess vildi ég lifa upp aftur, ef tækifæri gæfist:
þessa sumarmánuði, sem við tvö vorum saman. Hið frjálsa
og glaða flökkulíf okkar í fjarlæga og fagra landinu liennar,
er hin einasta verulega hamingja, sem lííið hefur nokkru
sinni gelið mér. All annað gæti ég mist, án saknaðar, aðeins
ekki minningarnar um þá daga. — Þér undrist sjálfsagt að
heyra gamlan og vel þektan geðveikralækni tala þannig, en
þér undrist enn þá meira, þegar þér lieyrið endinn á sögu
minni. Kannske lialdið þér, að ég sé ekki alveg með réttu
ráði, og sjálfsagt er ekki alveg útilokað að svo sé. En þegar
þessi sturlun mín hefur svo mikið að þýða fyrir mig, að
ekkert í heiminum gæti vegið á móli lienni, þá fyrirgeíið þér
sjálfsagt, að ég vil liana heldur en að vera algerlega með
réttu ráði.
Við fórum yfir stór landflæmi á þessum fáu mánuðum, —
kvrra, eyðilega skóga, þar sem reykurinn af litla bálinu okkar
steig á hverju kvöldi upp frá tjarnar- eða árbakka. Á nótt-
unni vorum við smeyk við myrkrið, en það gerði aðeins
samveru okkar enn yndislegri. Hvern morgun vakti sóliu