Eimreiðin - 01.04.1937, Blaðsíða 106

eimreiðin
226 HRIKALEG ÖRLÖG
lagt í einelti. Hann rauk upp frá borðinu og æddi formæl-
andi fram og aftur um salinn. Svo settist hann á legubekk-
inn til fóta konu sinui, andvarpaði þungt og starði þung-
biiinn í gaupnir sér. Hún hvíldi á liakið, með aftur augun,
og liöfuðið á kodduuum. Hún var mjög föl yfirlitum.
»Og nú hef ég verið sæmdur ofurstatign í spánska hernum«,
bætti liann við og var nú orðinn rólegur aftur.
Skipstjórinn á ensku freigátunni notaði þá tækifærið til
þess að segja honum með sem vægustum orðum, að Lima
væri fallin í hendur stjórninni og að Spánverjar væru um það
bil að hverfa burt af meginlandinu samkvæmt samningnum.
Gaspar Ruiz leit þá upp og mælti hvassri röddu, að þó að
hver eiuasti spánskur hermaður ftyði Suður-Ameríku, skyldi
hann halda áfram stríðinu við Chile á meðan hann gæti staðið
á íotunum. Þegar iiann þagnaði, lyfti konan hans langri hvítri
hönd sinni og klappaði blíðlega á kné honum með fingur-
gómunum.
Það sem eftir var kvöldsins lék Gaspar Ruiz við hvern
sinn fingur. Hann liafði að vísu verið gestrisinn áður, en nú
náði þó ástúð hans og vinsemd hámarki sínu. Hann reyndi
að gera all, sem unt var, til að gera gestum sínum síðustu
dvalarstundirnar á heimili lians sem ánægjulegastar. Það var
eins og hann væri ölvaður af óvæntri hamingju. Hann faðm-
aði liðsforingjana að sér eins og bræður, og það lá við að
hann gréti af gleði. Fangarnir, sem hann lét lausa, fengu hver
sinn gullpeninginn að gjöf. Seinast lýsti hann því yfir, að það
minsta sem hann gæti gert, væri að skila skipstjórunum og
stýrimönnunum á herteknu skipunum öllum farangri þeirra
aftur. Þessi óvænta göfugmenska varð þess valdandi, að gest-
irnir töfðust nokkuð, svo að þeir liöfðu mjög stuttan áfanga
fyrsta daginn.
Seint urn kvöldið kom hann svo með flokk riddara á eftir
þeim, þar sem þeir sátu umhverfis bálið, sem þeir höfðu
kynt á áningarstaðnum. I hópnum var múlasui lclyfjaður vín-
föngum. Gaspar sagðist vera kominn til þess að drekka skiln-
aðarskál með hinum ensku vinum sinum, sem hann mundi
aldrei aftur hitta. Hami var í glöðu og ljúfu skapi, sagði
sögur al’ heljuverkum sínum, liló eins og ærslafullur ung-