Morgunn - 01.06.1970, Qupperneq 18

12
M 0 R G U N N
Hlutverk sálvísinda.
Hvaða þýðingu mundi það þá hafa fyrir þjóðíélag nútim-
ans, ef unnt væri að sannfæra menn um ódauðleik sálarinnar?
Það liggur í augum uppi. Efnishyggjan hefur reynt að
þrýsta þeirri hugmynd inn i vitund manna, að þeir séu ekkert
annað en skepnur og bæði hverfull og tiltölulega ómerkilegt
fyrirbrigði. Sú sannfæring tekur hvarvetna völd, þar sem
guðstrúin þverr. Afleiðingin cr sú, að hugsun manna snýst
um það öðru fremur að eta og drekka, þvi að á morgun deyj-
um vér!
Einhver mesta ógæfa þjóðfélaganna í dag er hamslaus eftir-
sókn manna í auð og völd, það sem kallað var i gamla daga að
tilbiðja gullkálfinn. Gullið er tákn hinna veraldlegu gæða.
Það verður eftirsótt, þegar menn þekkja engin önnur gæði og
trúa ekki á þau. Ef vér hins vegar sannfærðumst um það, að
æðstu gæðin séu ekki þau að safna auði og völdum og lifa
í vellystingum pragtuglega, eins og flestir virðast halda, heldur
væri það enn meira virði að safna vizku, göfgi og góðleik,
eins og raunverulegum guðs börnum sæmir, mundi það ekki
gerbreyta viðhorfinu?
Vér fljúgumst á um veraldargæðin af þvi að engum finnst
hann nokkru sinni hafa nóg í hlutfalli við aðra. Hatur og
öfund veldur þessu. Mundum vér nokkru sinni öfunda börn
vor eða ástvini al' nokkru, sem þau eiga að öðlast?
Fjársióðir á liimni og jör'öu.
Reyndar er það efamál, hvort nokkur þarf að öfunda annan.
Flestum er úthlutað höppum og óhöppum í likum mæli, svo
að eitt vegur á móti öðru. Ef vér skildum, hvað veraldar-
auðurinn hrekkur raunverulega skammt til hamingju, hvernig
hann eyðileggur suma, en baráttan við erfiðleikana eflir hæfi-
leika annarra og manndóm, þá getur löngum orðið álitamál,
hver fær bezt vegarnesti. Hið eilifa jag um peninga á sér
reyndar vart stað, nema þar sem menn eru blindir á hin