Morgunn - 01.06.1970, Qupperneq 65

MORGUNN
59
vesalings halta barnið mitt. Hann kallaði mig svo oft, halta
barnið sitt. Svo kenndi hann mér að ganga við stafinn einan
til stuðnings og sagði mér að sleppa hækjunni og vera gips-
laus, svo skyldi ég koma eftir viku. íig gerði eins og mér var
sagt og kom aftur viku siðar. Þá töluðum við mikið saman.
Hann sannfærði mig um, að þetta fótarmein myndi ekki baga
mig meir. Hann gaf mér teygjubindi og kenndi mér að vefja
linéð, því liðaböndin voru ennþá svo stirð og slöpp. Hann marg
itrekaði, að mér væri batnað og gerði allt, sem í hans valdi
stóð til að sannfæra mig um algeran bata. Ekki vildi Hansen
taka neina greiðslu fyrir sína læknis'hjálp, sagði, að hin undur-
samlega lækning hefði borgað það allt og meira til.
Siðan þetta gerðist, eru liðin rúm 45 ár, og ég orðin gömul
kona. Afleiðingar af fótarmeininu hef ég cngar haft aðrar en
ójöfnur á brjóski liðsins, sem hafa verið lagaðar með nútima-
ta'kni og þekkingu.
Mér finnst það skylda min við lífið og lilveruna í heild, að
greina frá þessari reynslu minni. Þess vegna er þessi frásögn
skráð.
Heilsað vori
Blessuð sólin kyssir kinn,
kætir sálu mína.
Enn hún ber í bæinn minn
birtu og clsku sina.

S. V.