Morgunn - 01.06.1970, Qupperneq 82

Afmælisgjöfin
Síðasta sunnudag í vetri kom til min háöldruð kona, sem
ég ekki hafði áður séð. En hana langaði til að sjá mig og
spjalla við mig um stund. Þessi kona er nú á dvalarheimilinu
Hrafnistu í Reykjavík. Ég veil ekki hvort hún kærir sig
nokkuð um, að ég láti nafns hennar getið, en ég vænti þess að
hún taki mér það ekki illa upp, þó ég láti Morgunn flytja
stutta en dálítið einkennilega sögu, sein hún sagði mér um at-
vik, sem kom fyrir og henni heíur orðið ógleymanlegt.
Hún er ein af þessum hæglátu, greindu og stilltu konum,
sem margt hafa reynt á langri ævi og margl hafa lært af þeirri
reynslu. Einhvern veginn er það svo, að alla stund frá ]iví
ég var ungur, hefur hugur minn laðazt að gömlum konum.
Af kynningu minni við þær lieí’ ég margt það lært, sem
skólar og bóklestur hafa ekki getað kennt mér, og er þeim þakk-
látur fyrir. Mér virðist lífið hafa móte.ð margar þeirra öðruvísi,
og mér liggur við að segja betur, en karlmennina. Sennilega
stafar þctta af því, að lífsbarátta karlmannsins er á marga lund
önnur og öðruvísi en konunnar. Þá knýr baráttan til átaka og
andstöðu og harðra og skjótra viðbragða. Þeir harðna við hverja
raun, fá sigg í lófana. Stundum er sem þeir skapi um sig hrjúfa
skel, svo örðugt er að kynnast því, sem innifyrir býr.
Konan er aftur á móti berskjaldaðri i sinni haráttu og senni-
lega cinnig viðkva mari, þegar kaldan blæs. Hennar hlutskipti
er gjarna hin hljóðlálu störf innan veggja heimilisins, síendur-
tekin dag eftir dag og ár eftir ár. Hennar störf bera venju-
lega minni sýnilegan árangur en störf karlmannsins, enda
minna eftir þeim tekið og sjaldan þökkuð að verðleikum. Þær
alheimta ekki daglaun að kveldi. Og ef þau eru goldin á annað