Vera - 01.10.1991, Blaðsíða 20

SKAPANDI KONUR
Orkubúið Anna
...EÐA SONNSAGA
ÚR HVERSDAGSLÍFINU
Hver er munurinn á lifandi tré
og dauöu? Hann er meöal
annars sá aö dauða tréö
brotnar í óveðri, en hiö lifandi
bognar en réttir úr sér þegar
lœgir. Til er fólk sem alltaf réttir
úr sér eftir ofviöri lífsins. Til aö
mceta meinlegum örlögum
þarf þrótt, hugrekki - og
sköpunargáfu. Hún Anna er
ein þeirra sem alltaf réttir úr sér.
Mig langar til aö segja ykkur
sögu hennar.
Anna er eins og lítið orkubú sem
sér nánasta umhverfi sínu fyrir
varma og orku. Hún er málgefin
og talar af mikilli innlifun. í kvöld
er fríkvöld hennar frá fjölskyld-
unni og við hittumst á matsölu-
stað. Við höfum ekki hist lengi og
förum að rifja upp gömul kynni.
- Ég man þegar ég hitti þig fyrst,
þá hélt ég að þú værir viðhaldið
hans Emils, segir Anna og kemur
mér gersamlega í opna skjöldu.
Aldrei hafði mig grunað að hún
hafi haldið það.
Ég hitti Emil, manninn henn-
ar, á sölumarkaði í smábæ í
Norður - Svíþjóð, þar sem við
vorum bæði að selja vörur okkar.
Hann seldi rafmagnsofna á næsta
bás við mig og við tókum tal
saman. Hann sagði mér að hann
væri yfirkennari í bænum og
konan hans kenndi teikningu.
Hann vildi endilega að ég hitti
hana af því að við hefðum svipuð
áhugamál, svo ég þáði kvöld-
verðarboð. Á leiðinni heim til
þeirra sagði hann mér að þau
ættu fötluð börn.
Ég dáðist mjög aö þessari
fjölskyldu. Þvílíkur þróttur, þvílík
samhygð, þvílíkt æðruleysi!
Óskar, elsti sonurinn, var þá
ellefu ára og var um það bil að
verða bundinn við hjólastól. Hann
þjáðist af vöðvarýrnunar-
sjúkdómi og var ekki hugað
lengra líf en um tuttugu ár.
Þennan dag hafði hann verið að
keppa í víðavangshlaupi. Anna,
þessi lágvaxna kona, hafði ýtt
honum á undan sér í hjóla-
stólnum yíir torfærur í skóginum
á meðan Emil seldi ofna á mark-
aði. Það er sjálfsagt nauðsynlegt
fyrir þau að drýgja tekjurnar til
þess að geta gert húsið hjóla-
stólfært, hugsaði ég. Emil eldaði
matinn og Anna sagði mér frá
örlögum fjölskyldunnar:
- Þegar Óskar var sex ára og
okkur hafði ekki tekist að eignast
fleiri börn ákváðum við að
ættleiða barn frá Sri Lanka, sagði
Anna. Þá vissum við ekkert um
sjúkdóminn. Okkur fannst Óskar
bara vera klaufskur, hann var
alltaf dettandi og gat ekki lært að
hjóla. Það má kannske segja að
það hafi verið okkar happ að
eignast ekki ileiri börn, því að
miklar líkur eru á að þau hefðu
haft sama sjúkdóm. En við fórum
til Sri Lanka að sækja Tómas og
tókum Óskar með. Þaðan eru
okkar ljúfustu minningar. Viltu
sjá myndir þaðan? Hér er Óskar á
ströndinni. Og þetta eru mamma
og amma hans Tómasar með
hann nýfæddan. Við höldum
ennþá sambandi við fjölskyldu
hans. Tómas hefur alltaf vitað um
uppruna sinn og er stoltur af
honum.
Þegar við vorum nýkomin
heim með reifabarnið var Óskar
greindur með þennan vöðva-
rýrnunarsjúkdóm. Heimur okkar
féll saman. En smám saman
öðluðumst við aftur lífsþróttinn
og reyndum að sætta okkur við
örlögin. Ég gerðist virk í sam-
tökum fatlaðra, en Emil mætti
örlögunum með því að bæta
stöðugt við sig vinnu. Okkur
langaði til að eignast fleiri börn og
þar sem við höfðum góða reynslu
af að ættleiða, ákváðum við að
sækja annað barn til Sri Lanka.
Eva er litli sólargeislinn okkar.
Hún er alltaf svo glöð og ákveðin í
að njóta lífsins. En það var mikið
áfall að fá staðfestan grun okkar
um að hún væri heyrnarlaus.
Hún var ársgömul þá. Það hefði
óneitanlega verið þægilegra að
eignast heilbrigt barn, sér-
staklega þegar maður á eitt fatlað
fyrir.
20