Vera - 01.10.1991, Blaðsíða 27

SPARNAÐUR
Græddur
ER GEYMDUR EYRIR
EN HVAR Á ÉG AÐ
GEYMA AURANA MÍNA?

•>
Nú nálgast óðum sá niður-
lægingartími í lífi mínu að ég þurfi
að endurnýja greiðslukortið mitt.
Síðastliðin tvö ár hef ég orðið mér
til skammar í bankanum með því
að fylla tryggingarvíxilinn vitlaust
út. í fyrra skiptið sendi afgreiðslu-
daman mig heim með nýjan víxil,
en þegar sagan endurtók sig að
ári hristi hún höfuðið og spurði
hvort ég kynni virkilega ekki að
fýlla út víxii. Ég sagði henni sem
var að ég hefði aldrei á ævi minni
tekið bankalán og hefði þar af
leiðandi enga æfingu í þessu. Auk
þess finnst mér að bankinn ætti
að láta leiðbeiningar fýlgja með
þar sem það er ekki meðfætt að
kunna að fylla út víxil. Ég tel mig
vera í meðallagi greinda þó að ég
hafi ruglast á því hvort ég væri
seljandi eða kaupandi og hafði
ekki hugmynd um hvað ábeking-
ur er. Afgreiðsludaman fletti í
gegnum skjölin mín og sagði svo
að þetta væri í lagi núna, hún
ætlaði að halda gamla víxlinum
því að ég stæði alltaf í skilum.
Ég heimsótti vinkonu mína til
að segja henni frá þessu banka-
ævintýri enda var ég nokkuð
drjúg með mig eftir þessi ummæli
um að ég stæði alltaf í skilum. Þá
minnti hún mig á að ég skuldaði
henni í sameiginlegri afmælisgjöf.
Ég dró að sjáffsögðu upp veskið
og skrifaði ávísun. Hún horfði á
mig og spurði um leið og ég lokaði
seðlaveskinu hvort ég leggði
virkilega ekki saman í heftinu.
Hún hitti naglann á höfuðið. Ég
sem þrái ekkert heitar en að vera
pottþétt, einkum í íjármálum,
legg aldrei saman í ávisana-
heftinu. Þess í stað rýk ég annað
slagið upp með andfælum, hleyp i
bankann og spyr hvað ég eigi inni
á ávísanareikningnum. Óneitan-
lega eykur þetta töluvert á spenn-
una í annars tilbreytingasnauðu
lífi minu. Hver gulur miði sem
berst inn um bréfalúguna er
staðfesting á þvi hvað ég er mikill
slóði og heflitla stjórn á lífi mínu.
Þegar langt er á milli miðanna
fyllist ég hinsvegar sjálfsánægju
því ]}að sannar reiðu mitt í
óreiðunni hjá mér. Þessi vinkona
mín er með fjármál íjölskyld-
unnar á hreinu, allir reikningar
og launaseðlar eru í réttri röð í
viðeigandi möppum og það er fátt
sem kemur henni á óvart í
heimilisbókhaldinu sem hún sér
algjörlega um. Hún keypti íbúð-
ina, bilinn og skipuleggur sparn-
aðinn. Hún getur alls ekki skilið
hvernig greiðslukortareikning-
arnir koma sumu fólki alltaf í
opna skjöldu, þvi að eins og hún
bendir réttilega á þá lifir kortið
ekki sjálfstæðu lííi og hægur
vandi að fylgjast með og hafa
stjórn á eyðslunni. Hún líkti
stjórnlausri eyðslu við drykkju-
sýki og ofát löngu áður en hún las
grein um samtök fólks í Ameríku
sem eyðir óhóflega. Ég þori ekki
að viðurkenna fyrir henni að ég
legg heldur ekki saman greiðslu-
kortakvittanirnar og held þeim
varla til haga hvað þá að ég athugi
reikninginn gaumgæfilega þegar
hann kemur. Ég borga hann bara.
ÆÆörgum þykir afstaða mín til
peninga undarleg. Ég sé til dæmis
aldrei eftir peningum sem ég eyði
í ferðalög en geri lítið af því að
kaupa jarðneska hluti. Eina
„stóra“ heimilistækið sem ég á -
og nota meira að segja daglega -
er tölva. Ég hef aldrei getað státað
mig af háum launum, en á samt
alltaf nóg af peningum og hef
meira að segja getað hlaupið
undir bagga með betur launuðum
vinum mínum. Ég er haldin þeirri
meinloku að eyða ekki meiru en
ég afla og byrja þvi á að borga
reikninga og eyði svo afganginum,
ef einhver er, í „óþarfa". Draum-
27