Vera - 01.10.1991, Blaðsíða 21

SKAPANDI KONUR
Eg fór hálfpartinn hjá mér við
einlægni og æðruleysi Önnu.
Núna segir hún mér að þessi
eiginleiki hennar að vera opinská,
skapi sér oft vandræði.
- Fólk treystir sér ekki til að
umgangast mig af því að ég
framkalla hjá þvi angist. Það
kemur grátandi af fundi mínum,
sem ég skil reyndar ekkert í, þvi
mér finnst ég tala hressilega um
mín mál og ég er ekkert að biðja
neinn um að vorkenna mér.
Það kom í ljós að hin ofur-
fallega ijölskyldumynd sem ég sá í
fyrstu heimsókn minni til þeirra
hjóna var dálítið fölsk.
- Ég man hvað ég var þreytt
þetta kvöld, segir Anna. Það var
hugmynd Emils að Óskar tæki
þátt í víðavangshlaupinu. En svo
varð allt í einu alveg bráðnauð-
synlegt fyrir hann að fara á
þennan markað, svo að ég varð að
sjá um keppnina. Þegar hann
hringdi og sagðist koma með
konu í kvöldmatinn, hugsaði ég,
jæja, þá er komið að því. Hann var
æ minna heima, svo að það var
ekki óeðlilegt að mig grunaði að
hann ætti viðhald. En samt kom
það mér gjörsamlega í opna
skjöldu þegar hann fór frá okkur í
hitteðfyrra. Ég brotnaði algjörlega
niður. Skilnaðurinn er það erflð-
asta sem hefur komið íyrir mig.
Að vera skilin ein eftir með allar
byrðarnar. Þegar ég sat heima á
kvöldin og börnin voru sofnuð
ráðgerði ég að kveikja í húsinu
með okkur öllum. En ég lifi enn.
Ég gafst aldrei upp og nú er að
rofa til í lífi mínu. Ég er aftur farin
að finna fyrir jákvæðum tilflnn-
ingum. Núna verð ég ástfangin.
Oft!
Að sumu leyti er lífið auð-
veldara núna. Ég fæ fri aðra
hveija helgi. Algert frí. Það fékk ég
aldrei áður, því þó að Emil væri
heima hvíldi öll ábyrgðin á mér.
» Ég gat aldrei skroppið frá og gert
það sem mig langaði til. Ég gat
ekki máfað á kvöldin þó að Emil
væri heima. Það var aldrei pláss
fyrir mín áhugamál.
Nú vorkenni ég Emil. Hann réð
ekki við aðstæður sínar. Það eina
sem honum datt í hug að gera var
að bæta sífellt við sig vinnu og
vera sífellt að byija á nýjum,
stórkostlegum verkefnum. Að
lokum fór hann á hausinn með
þetta allt saman. Það er ein af
ástæðunum fyrir því að hann fór.
Hann hefur talað um að koma
aftur og auðvitað vil ég innst inni
að hann geri það. Hann er minn
maður, hann hefur alltaf verið
minn maður. En ég hef bara ekki
efni á að taka við honum, þvf
hann er á kafl í skuldasúpu. Emil
hefur aldrei talað mikið. Hann
skortir þennan öryggisventil sem
ég hef, að geta talað um vanda-
málin. Það er hans vandamál. En
honum og nýju konunni hans er
vorkunn. Fyrst eftir að hann fór
ákvað ég að ef ég hitti nýju
konuna úti í búð þá skyldi ég slá
hana í hausinn með frosnum
kjúklingi. En þeirra líf er ekki
auðvelt í svona smábæ eins og við
búum í. Þau eru flyst úti. Allir
hafa samúð með mér, þó að
enginn geti umgengist mig. Fólk
vorkennir mér svo mikið að það
getur ekki hitt mig. Þess vegna sit
ég ein heima á kvöldin. Ég er farin
að reykja aftur til að hafa eitthvað
að gera þegar börnin eru sofnuð.
Ég hef ekki þrótt til að gera
eitthvað af viti.
Börnin sakna hans auðvitað.
Á hverju kvöldi biður Eva mig um
að hringja í pabba. Ég þykist
hringja og segi:
- Pabbi, þú átt að koma heim.
Hún les af vörum mér hvað ég
segi og svo rétti ég henni tólið.
Hún babblar eitthvað í það og
segir svo á táknmáli: Pabbi, þú átt
að koma heim!
Við borgum fyrir matinn. Anna
í kaupstaðarferð og nýtur
er
lífsins í fjölmenninu. Hún gantast
við þá sem næst standa í biðröð-
inni fyrir utan pöbbinn sem við
förum á. Hún er í þröngum galla-
buxum afklipptum um hnén og
svörtum flegnum bol sem sýnir
sólbrennt bakið. Hún lítur ekki út
fyrir að vekja angist fólks.
Þegar inn er komið segir hún
mér frá manninum sem hún er
ástfangin af. Hann er leigubíl-
stjóri og aðkomumaður í bænum.
Kvöld eitt í vetur keyrði hann
hana heim. Nokkru síðar bankaði
hann upp á hjá henni með blóm-
vönd.
- Guð minn góður, hugsaði ég,
hvað á ég nú að gera. En ég bauð
honum inn því mér fannst hann
mjög viðkunnanlegur. Ég hélt að
hann væri um þrítugt og hann
hélt það sama um mig. Hann varð
því ansi skrítinn á svipinn þegar
hann komst að þvi að ég er 46. Og
ég varð sjálfsagt enn skrítnari á
svipinn þegar ég heyrði að hann
væri 22.
Við erum mjög ástfangin og
þegar við hittumst flnnum við
ekki fyrir neinum aldursmun. En
fyrir hann er samband okkar stórt
vandamál. Hann er ungur og á
líflð framundan og hann vill
eignast fjölskyldu og eigin börn,
svo þetta samband hefur marga
galla í för með s’ér fyrir hann, en
fyrir mig er það bara jákvætt.
Hann er alveg ótrúlega natinn við
börnin og þau eru mjög hriflnn af
honum. Ég veit ekki hvernig þetta
fer, hann fór burt í sumar til að
hugsa um framtíðina.
Ég hitti svo annan mann í
sumar sem ég er alveg heiftarlega
ástfangin af. En það samband er
alveg vonlaust og ég nota kvöldin
til að telja sjálfri mér trú um að
hann sé örugglega algjör drullu-
sokkur. Eiginlega er staða mín á
hjónabandsmarkaðnum nokkuð
vonlaus, því hver vill fá jDrjú börn,
þar af tvö fötluð, í kaupbæti með
konu?
Ástæðan fyrir kaupstaðarferð
Önnu þetta kvöld er sú að hún
var að selja húsið sitt. Það gekk
erflðlega að selja hús hannað fyrir
hjólastól í smábæ norður i landi
og því hefur Anna ærna ástæðu til
hátíðahalda. Hún er á förum með
öll börnin suður á bóginn, í
sveitarfélag sem er þekkt fyrir að
gera fötluðum lífið léttara. Hún
þráir að byija nýtt líf í nýju
umhverfi.
- Auðvitað verður þetta að
mörgu leyti erfltt. Nú verður ekki
21