RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Síða 11

AUÐUNAR ÞÁTTUR VESTFIRZKA
RM
ur aftur í Danmörk að páskum, þang-
að sem konungur er þá staddur, en
ei þorði hann að láta sjá sig og var
í kirkjuskoti og ætlaði þá til fundar
við konung, er hann gengi til kirkju
um kveldið; og nú er hann sá kon-
unginn og hirðina fagurlega búna,
þá þorði hann eigi að láta sjá sig.
Og er konungur gekk til drykkju í
liiillina, þá mataðist Auðun úti, sem
siður er til Rúmferla, meðan þeir
hafa eigi kastað staf og skreppu.
Og nú of aftaninn, er konungur
gekk til kveldsöngs, ætlaði Auðun að
hitta hann, og svo mikið sein honum
þótti fyrir fyrr, jók nú miklu á, er
þeir voru drukknir hirðmennirnir;
og er þeir gengu inn aftur, þá þekkti
konungur mann og þóttist finna, að
eigi hafði frama til að ganga fram að
hitta hann.
Og nú er hirðin gekk inn, þá vék
konungur út og mælti: „Gangi sá nú
fram, er mig vill finna; mig grunar,
að sá muni vera maðurinn.“
Þá gekk Auðun fram og féll til
fóta konungi, og varla kenndi kon-
ungur hann; og þegar er konungur
veit, hver hann er, tók konungur í
hönd honurn Auðni og bað hann vel
kominn, „og hefur þú mikið skip-
azt,“ segir hann, „síðan við sáumst;“
leiðir hann eftir sér inn og er hirðin
sá hann, hlógu þeir að honum; en
konungur sagði: „Eigi þurfið þér að
honum að hlæja, því að betur hefur
hann séð fyrir sinni sál heldur en
þér.“
Þá lét konungur gera honum laug
og gaf honum síðan klæði, og er hann
nú með honum.
Það er nú sagl einhverju sinni of
vorið, að konungur býður Auðuni
að vera með sér álengdar og kvaðst
mundu gera hann skutilsvein sinn
og leggja til hans góða virðing. Auð-
un segir: „Guð þakki yður, herra,
sóma þann allan, er þér viljið til mín
leggja; en hitt er mér í skapi að íara
út til íslands.“
Konungur segir: „Þelta sýnist mér
undarlega kosið.“
Auðun mælti: „Eigi má ég það
vita, herra,“ segir hann, „að ég hafi
hér mikinn sóma með yður, en móðir
mín troði stafkarls stig út á íslandi,
því að nú er lokið björg þeirri, er eg
lagði til, áður ég færi af Islandi.“
Konungur svarar: „Vel er mælt,“
segir hann, „og mannlega, og muntu
verða giftumaður; sjá einn var svo
hluturinn, að mér myndi eigi mis-
líka, að þú færir í braut héðan; og
ver nú með mér, þar til er skip bú-
ast.“
Hann gerir svo.
Einn dag, er á leið vorið, gekk Sveinn
konungur ofan á bryggjur, og voru
menn þá að búa skip til ýmissa landa,
í austurveg eða Saxland, til Svíþjóð-
ar eða Noregs.
Þá koma þeir Auðun að einu skipi
fögru og voru menn að búa skipið.
Þá spurði konungur: „Hversu lízt
þér, Auðun, á þetta skip?“
Hann svarar: „Vel, herra.“
9