RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Page 26

RM
JAMES HANLEY
sem hófst og hneig, þeyttist og þyi'l-
aðist, hentist og hamaðist með ofui-
lítið sprek af mannlegri orku að leik-
soppi.
Þarna var kletturinn. Já. „0, guð
minn góður!“ og þarna var ljós. Tvö
ljós, eins og vitni af himnum send um
líf, sem vildi rétta honum hjálpar-
liönd. Ljósið vakti honum óumræði-
legan fögnuð, hrjóstið þandist út og
hann Iangaði að hrópa. „Eg er hérna!
Lifandi! Lifandi!“ Kall kvað við í
fjarska, en hann heyrði það ekki.
Hann var yfirbugaður, grafinn; hann
hafði verið of bjartsýnn, liann hafði
gleymt því duttlungafulla valdi, sem
lukti um hann. Hann seig í kaf og
honum fannst hljóðhimnurnar ætla
að springa. Hann kom aftur upp á
yfirborðið og æpti af sársauka. Kletl-
urinn. Hann sá hann ekki lengur.
Ljósin. Hvert voru þau farin? Höfðu
þau verið tóm ímyndun? Hafði hann
verið að dreyma, þar sem hann hvíldi
á svæflum þessa ólgandi hafs. „Ég
er lifandi!“ hrópaði liann einhvers
staðar langt inni í sjálfum sér, „ég
er lifandi,“ og hugsazt gat, að þetta
fagnaðaróp næði að berast gegnum
hrim og boða. Honum var að dapr-
ast sundið. Hvað var hann annars
búinn að synda langt? Fimmtíu
faðma, mílufjórðung. Omögulegt að
gizka á það. Tími og tímaskyn þurrk-
aðist út á þessum öræfum vatnsins.
En hann mátti ekki gefast upp. Já,
hann varð að halda áfram. Hann
nœði þessum kletti, hann nœði strönd-
inrii.
Sjóirnir hömpuðu honum eins og
korktappa, í stjórnlausum gáska
reyndu þeir að kreista úr honum
þann litla mátt, sem enn leyndist í
honum, leituðust við að skola burtu
viljaþrekinu, viðnámskergjunni. „Eg
skal,“ sagði hann við sjálfan sig. „Ég
skal.“ Synti hann vasklega eða með
veikum burðum? Eða var sjórinn að
stillast, rótið að lægja? Allt í einu
kastaðist hann upp úr sjónum og
áfram gegnum loftið, en skall svo
aftur í vatnið og hvarf í kaf. Nú ætl-
aði hafið að taka á honum stóra sín-
um. Hann fór að hrópa eins hátt og
hann gat, hann reyndi að drekkja
öskri sjávarins með rödd sinni, en
það varð einungis aumkunarverð við-
leitni andspænis þeirri hamslausu
höfuðskepnu, sem hann átti í höggi
við, barðist við um hverja sekúndu
og hvern þumlung. Hann skyldi líka
taka á því, sem hann átti til, hann
skyldi duga eða drepast.
Þau augnablik komu yfir hann, að
honum óx ofureflið og einveran í
augurn, og nakinn óttinn settist um
hug hans. En hann, Garnett háseti,
skyldi aldrei gefast upp. Hann hvíldi
sig um hríð, hélt niðri í sér andanum
og þá sljákkaði í róti tilfinninganna
í bili. Hann þröngvaði sér til nýrra
átaka og synti aftur af stað. Guði sé
lof, þarna sá hann klettinn, já, og nú
sást ljósið aftur. Einhver var á
ströndinni, einhver hafði komið auga
á hann. Hverri frumu í líkamanum
óx ásmegin við þessa skyndisýn, lífs-
vonin kviknaði á ný og undir niðri
24