RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Síða 33

hamskipti
RM
HeyriÖ þér. Jeldyrin, hjálpið mér úr
frakkanum . . . Óttaleg hitasvækja er
þetta! Hann ætlar víst að rigna . . .
En heyrið þér nú til, ég fæ bara ekki
skilið, hvernig hann fór að því að
híta þig?“ segir Otjúmeloff við Krjú-
kín. „Hann nær ekki upp í fingurinn
a þér, liann syona lítill og þú þessi
stóri rumur.-Pú íiefur víst rifið fing-
unnn á nagla, og svo hefur þér hug-
kvæmzt þetta til þess að hafa fé út úr
einhverjum. Þú ert . . . Við þekkjum
harla af þínu tagi. Já, ég þekki ykkur,
djöflamergir!“
»Yðar göfgi, hann var að leika sér
að því að stinga vindli í trjónuna á
honum, og hundurinn er ekki svo gal-
rnn og glefsaði í hann . . . Þessi mað'-
Ur er ýfingasamur, yðar göfgi!“
íjPú lýgur, glámurinn þinn . . . Þú
sast ekki neitt, hvað vilt þú vera að
1 júga ? Yðar göfgi, þér eruð skynbor-
lun maður og sjáið í hendi yðar, hvor
fei' með lygijfog hvor segir eins satt og
f'ómt og hann stæði fyrir augliti
fh ottins . . . Og ef ég lýg, þá er bezt
að héraðsdómarinn skeri úr því j Það
hlýtur að standa í hans lögum . . .
á dögum eru allir jafnir . . . Ég
a sjálfur hróður í lögreglunni, ef þér
viljið vita það . . .“
^Nei, hershöfðinginn getur ekki átt
þennan hund . . .“ mælir lögreglu-
þjónninn djúpúðugur.|Svona hund á
hershöfðinginn ekki. Hann á hara
hænsnahunda . . .“
”Yeiztu þa'ð fyrir víst?“
^Fullvíst, yðar göfgi . . .“
;,Já, ég get sagt mér það sjálfur.
Hershöfðinginn á dýra hunda af
hreinu kyni, en þessi — fjandinn má
vita, hvað að hundi þetta er! Hann
hefur hvorki feld né fjárbragð . . .
Ótínd sneplatík . . . Og að ala svona
hund? Hvar hafið þið glóruna? Ef
þeir hefðu hendur á svona hundi í
Pétursborg eða Moskvu. livað haldið
þið þeir myndu gera? Þar myndu
þeir ekki vera að súta þaðj hara um-
svifalaust — stútað!1 Krjúkín, þú hef-
ur orðið fyrir áverka, láttu ekki mál-
ið niður falla .. . Þetta skal verða víti
til varnaðar. Það er timi til kom-
inn . . .“
„En það jjjæti nú samt hugsazt, að
hershöfðinginn ætti hann,“ hugsar
lögregluþjónninn upphátt. „Það
stendur ekki skrifað á trýnið á hon-
um . . . Um daginn sá ég svona hund
í garðinum hjá honum.“
„Vitaskuld á hershöfðinginn
hann!“ segir rödd í þrönginni.
„Hm . . . Heyrðu, Jeldyrin, hjálp-
aðu mér í frakkann . . . Mér finnst
hann vera að hvessa . . . I3að setur að
mér . .1. Taktu hann og farðu með
hann heim lil hershöfðingjans, og
þar geturðu spurzt fyrir. Segðu, að
ég hafi fundið hann og sent þig með
hann . . . Og segðu svo að þau skuli
ekki láta hanp vera að skokka lausan
á götunni ./. . Þetta er kannski dýr
hundurjf og ef hvaða óþokki sem er
fer að reka upp í hann vindla, þá er
úti um hann, áður en langt um líð-
ur . . . Hundar eru viðkvæmar verur
. . . Og þú, froðusnakkur, niður með
lúkuna. Það er ekki til neins fyrir þig
31