RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Síða 51

MUNIR
RM
um mæli. Enn voru þau í Ítalíu —
þessu dásamlega landi. Og enn nutu
þau frelsisins sem er dýrmætast af
öllu. Og loks nutu þau taumlaust
»fegurðarinnar“. En samt voru þau
ekki viss um, hvort þau lifðu að öllu
leyti auðugu lífi. Þau áttu lítinn
dreng sem þau elskuðu eins og for-
eldrum ber að elska afsprengi sitt,
en af vizku sinni forðuðust þau að
láta mikið með hann. Nei, nei, þau
urðu að lifa sjálfum sér. Þau voru
enn óhagganleg í þeim ásetningi.
En það var tæplega hægt að kalla
þau kornung lengur. Arafjöldinn
hafði hækkað úr tuttugu og fimm
°g tuttugu og sjö árum upp í þrjátíu
°g fimm og þrjátíu og sjö ár. En þó
að þau hefðu kunnað alveg sérstak-
lega vel við sig allan tímann sem
þau dvöldust í Evrópu og þó að þeim
þætti Ítalía jafn dásamleg og áður,
þá var samt ekki hægt að neita því,
að þau höfðu orðið fyrir vonbrigð-
um. Einhvern veginn höfðu þau gert
sér vonir um allt, allt annað. Náttúr-
lega gat maður hrifizt af mörgu í
Evrópu, en það vantaði lífsblóðið í
lJað, það var dautt úr öllum æðum.
1 Evrópu lifði maður í fortíðinni.
Og það kernur líka fljótt í ljós, að
Evrópumönnum er mest í mun að
sýnast, þegar maður kynnist þeim
hetur eru þeir drepleiðinlegir. Þeir
eru sálarlausir efnishyggjumenn. —
Þeim er ómögulegt að skilja hina
innri þörf sálarinnar, eðlilega af
þeim orsökum, að hin innri þörf í
þeim sjálfum er löngu dauður og
týndur gripur. Þeir hafa allir brotið
skip sín. Já, það er-sannleikurinn um
þá; þeir eru viljalaus reköld og reyna
ekkert til að koma sér áfram.
Þetta var önnur baunastoðin sem
brast, önnur stoðin sem svignaði
undan safaríkum gróðri vínviðarins.
Og þeim féll það mjög þungt. I meir
en tíu ár hafði vínviðurinn verið að
fikra sig hægt og sígandi upp eftir
þessum gamla trjábol, sem stóð föst-
um rótum í Evrópu — og þessi ár
höfðu þau lifað og notið lífsins í
mjög ríkum mæli. Hugsjónamenn-
irnir liöfðu dvalizt í Evrópu allan
tímann, þau höfðu lifað og hrærzt í
Evrópu eins og vínviður á eilífri vín-
ekru.
Hér höfðu þau stofnað heimili:
Slík heimili þekkjast ekki í Ameríku.
Að einkunnarorði höfðu þau valið
sér orðið „fegurð“. Við ána Arno
höfðu þau undanfarin fjögur ár leigt
sér hluta af gamalli höll, og þar
drógu þau saman mikið safn af ýms-
um „munum“. Og þau kunnu mjög
vel við sig í þessari íbúð. í hinum
fornu salarkynnum var vítt til veggja
og hátt til lofts, gólfin lögð rauðum
tígulsteini og útsýnið niður að fljót-
inu var óviðjafnanlega dýrlegt og
svo voru húsgögnin sem þau höfðu
viðað að sér óviðjafnanlega smekk-
lega valin.
JÁ, þau voru ósjálfrátt orðin miklu
jarðneskari í sér. Nótt og nýtan dag
voru þau á hnotskóg eftir „munum“
í heimilið. Þannig voru hugsjónir
45