RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Síða 56

RM
D. H. LAWRENCE
ekkert var henni fjær skapi. HvaS
sem trúmálum, menntun, fjarlægum
löndum og framtíðardraumum manns
liði þá myndi hún aldrei, hvað mikið
sem í hoði væri, látið þá muni af
hendi sem þau Erasmus höfðu valið
af svo mikilli kostgæfni. A því stóð
hún fastar en fótunum.
En hún og Erasmus vildu ekki
hætta að lifa þessu dásamlega og
auðuga lifi sem þau nú höfðu vanizt
um margra ára bil. Erasmus l)ölvaði
Ameriku í sand og ösku. Hann þráði
Evrópu. Hugsjónamennirnir tóku því
þann kostinn að skilja drenginn eftir
í vörzlu foreldra Valeríu og sigldu á
ný áleiðis til Evró]>u. I Nýju Jórvík
horguðu þau tvo dali fyrir að fá að
skoða muni sína og það var sann-
kölluð raunastund fyrir þau bæði.
Þau tóku sér fari á stúdentafarrými —
það er að segja á þriðja farrými. Árs-
tekjur þeirra höfðu lækkað úr þrem
þúsund dölum í tvö þúsund. Og þau
héldu rakleiðis til Parísar — þar er
svo ódýrt að lifa.
En í þetta skipti brást Evrópa algjör-
lega vonum þeirra. „Það var eins og
að fá framreidda spýju sína daginn
eftir fyllirí,“ sagði Erasmus. Hann
fann að öllu í Evrópu, og allt tók á
taugarnar í honum. Náttúrlega for-
mælti hann Ameríku líka. En hún var
þó skömminni til skárri en þetta
auma, óþriflega og rándýra megin-
land.
Valería sem hafði brunnið í skinn-
inu eftir að ná út munum sínum, sem
hún undanfarin þrjú ár hafði geymt
í vörugeymslunni og borgaði tvö þús-
und dali fyrir, skrifaði nú móður
sinni, að hún héldi að Erasmus væri
tilleiðanlegur lil að koma heim, ef
honum hyðist sæmileg staða í Ame-
ríku. Erasmus flakkaði um Ítalíu illa
haldinn og tötralegur til fara viti
sínu fjær af örvæntingu og logandi af
hatri. Og augun í honum urðu svört
og stingandi eins og í rottu og hann
geiflaði sig ofsalega í franfan þegar
honum barst sú fregn, að hann væri
skipaður kennari í frönskum og
ítölskum hókmenntum við háskólann
í Clevelandi. Hann stóð á fertugu og
staðan beið lians.
„Eg held, góði minn, að það sé
réttara að taka boðinu. Þú kærir þig
hvort eð er ekkert um Evrópu lengur.
Hér er allt, eins og þú segir, dautt úr
öllurn æðum. Okkur stendur til boða
íbúðarhús á háskólalóðinni — og
mamma segir, að þar sé nóg pláss fyr-
ir alla munina okkar. Við ættum held-
ur að senda skeyti: „Samþykkt“.
Hann glórði á hana eins og rotta
í gildru. Maður gat næstum ímyndað
sér að sjá glampa á veiðihárin við
hvasst nefið.
„Á ég að senda símskeytið?“
spurði hún.
„Sendu það,“ þrumaði hann.
En eftir þetta var hann gjörbreytt-
ur maður. Hann varð stilltari, geð-
prúðari og miklu umgengnisbetri.
Þungu fargi var sem létt af honum.
Og þegar hann kom til Clevelands
þar sem tröllauknir stálofnar með
50