RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Síða 58

Jörðin, Dagurinn, Nóttin - ég
Ejtir WlLLIAM SáROYAN
HANN hlustaði á stúlkuna tala, hún
sat hinumegin við borðið og tal-
aði um það, sem þeim báðum var
sameiginlegt — um það, senr hafði
verið að gerast í honum í mörg ár og
myndi stöðugt halda áfram — um
manninn, jörðina. Um lífið á jörð-
unni — dag og nótt — efni og hreyf-
ingu, sjálfið.
Hann sá út um gluggann á annarri
hæð mann á hjóli í götunni . . . Tvö
hjól renna um slétta götu borgarinn-
ar og mann oná þeim . . . stúlkan tal-
ar . . .
Það hlýtur að hafa verið árið sem
hann fór til ljósmyndarans með föð-
ur sínum og móður, árið sem hann
var þriggja ára. Hann mundi ekki
eftir ferðinni sjálfri, en hann átti
myndina, og hann sá háan mann
halda á sér og móður sína sitjandi
hjá háa manninum, þau voru bros-
andi. Það var síðasta árið, sem faðir
hans var á lífi, hann var brosandi á
myndinni.
Svo mundi hann, þegar hann hélt
í höndina á móður sinni og gekk í
gegnum dimma borgina um nótt.
Hvert erum við að fara? spurði liann.
Hann mundi ekki hvort honum var
svarað, og hann gekk áfram, þá hef-
ur hann líklega verið þriggja ára.
Um nóttina var hann hryggur í
svefni, hann grét án þess að fella tár.
Einu sinni hló hann, en það var
ekki eins og maður hlær vakandi.
Það var miklu meira, það þýddi allt
mögulegt; að öllu mögulegu, og hann
óttaðist í svefninum að einhver gæti
heyrt til hans og spurt af hverju
hann væri að hlæja . . . móðir hans
myndi vilja fá að vita um það, og
hann vissi að hann gæti ekki sagt
henni það . .. en liann vissi að hverju
hann var að blæja í svefninum, livað-
an hláturinn kom og hvað liann
þýddi, en það var ekki til á nokkru
máli, og það var ekki hægt að segja
frá því í orðum. Samt var það þarna,
hann vissi rök þess, mynd mannsins
og jarðarinnar. Hann hló að því.
f skólanum snemma að morgni,
hatin starði í kring um sig skelfingu
lostinn. Kenna þér að lesa, heyrði
52