RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Qupperneq 62

RM
WILLIAM SAROYAN
í húsinu? Litli drengurinn, sem gat
ekki lært að lesa. . . . Nú hjuggu þau
annars staðar, engar hæðir, það var
lítill bær, ný andlit, ný stræti, og
hann var sá sami, þótt hann notaði
buxur og jakka einu númeri stærra
en áður.
Svo dreymdi liann draum, hann
sá nýtt, nýja fegurð, unga stúlku,
sem hét Maxine, í þriðja bekk. Hann
dreymdi, að hann færi til hennar og
að hún sæi, að hann elskaði sig og
hún elskaði hann. Það, sem gerðist,
var þetta: þau gengu saman og leidd-
ust. Um morguninn var hann veikur
af ást til þessarar stúlku. Hann gat
ekki borðað morgunverðinn, og hann
gekk í leiðslu til skólans, og óskaði
að vakna aldrei. Þegar hann sá stúlk-
una í skólastofunni varð hann svo
veikur af ást að hann gat varla stað-
ið uppréttur. Hún sat tveimur sæt-
um fyrir framan hann, og hann starði
á mjúka brúna hárið hennar allan
daginn, hann dreymdi ennþá. Hann
gleymdi því að hann var í skólanum,
og í hvert sinn sem hann var tekinn
upp gat hann ekkert sagt: það eina
sem hann vissi var ást hans á stúlk-
unni, hann elskaði hana, elskaði
haiia og ekkert annað. Það eina sem
hann þráði var að vita, að stúlkan
elskaði hann. Iiann undraðist þetta.
Hann elskaði hana á laun í mánuð.
Þá varð hún fjarlægari, þótt hún
væri í sama bekk þá var hún honum
ekki það, sem áður var.
Það var kvöldað, hann var á leið
heim til sín úr skólanum og söng
It is a long way to Tipperary, it’s a
long ivay to go. Hann söng eins hátt
og hann gat, og hann tók ekki eftir
Miss Fargo sem kom niður skóla-
tröppurnar. Honum hafði fundizt
hann vera aleinn, og að hann mætti
syngja eins og hann vildi, en skyndi-
lega sá hann hana, hann þagnaði og
stóð í sömu sporum, feimnislegur.
Komdu liingað, John, heyrði hann
hana segja, og liann gekk til hennar
og skammaðist sín fyrir hávaðann.
Hann hafði ekki grunað að nokkur
væri nærri. Hann hafði ekki ætlast
til að nokkur heyrði til sín. Hann
stóð fyrir framan hana feiminn, og
vöðlaði húfunni milli handanna.
Hvar er Tipperary, John? spurði
hún. Á írlandi, svaraði hann. Hann
þorði ekki að líta framan í hana.
Hún var ung og lionum þótti vænt
um hana. Hún var þunglyndisleg og
falleg, það var gott að sitja í her-
berginu á daginn og horfa á hana.
Hún stundi og hann stundi líka og
hún sá hann og heyrði. Svo leit hún
framan í hann og brosti. Hún brosti
aðeins til hans og þegar stundar-
hléið kom, hljóp hann um skóla-
garðinn, hljóp af gleði yfir því að
Miss Fargo sá hann, hann sjálfan og
brosti til hans.
Hún stóð þegjandi góða stund og
horfði á hann, svo strauk hún hon-
um yfir hárið. Þakka þér fyrir John,
sagði hún.
Hann gleymdi þessu aldrei, þetta
var ótrúlegt og gott.
56