RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Síða 66

Mannslát
Ejtir Wlauyslaw Reymo.m
,T>abbi, haua, pabbi, upp með þig,
X heyrirðu það! Svona, haíðu þig
á fætur!“
„0 guð, ó heilaga guðsmóðir!
Æ!“ slundi gamli maðurinn, sem hún
hristi af öllum kröftum. Andlit hans
gægðist út undan gæruskinninu, inn-
fallið, tekið og hrukkótt andlit, á lit-
inn eins og moldin, sem hann hafði
plægt öll þessi löngu ár; og úfið hár-
ið var grátt eins og akur um haust.
Augu hans voru lokuð; hann stundi
þungan, og tungan lafði út úr munn-
inum með bláum, sprungnum vörun-
um.
„Hana, upp með þig! “ æpti dóttir
lians.
„Afi!“ kjökraði litla stúlkan, sem
stóð á gólfinu í náttkjólnum sínum
og með baðmullarsvuntu bundna um
brjóstið, og tyllti sér á tá til þess að
sjá framan í gamla manninn.
„Afi!“ Bláu augun hennar voru
tárvot, og litla, óhreina andlitið
raunamætt. „Afi!“ kallaði hún aftur
og togaði í koddann.
„Haltu þér saman!“ öskraði móðir
hennar og lók í hnakkann á henni og
ýtti henni upp að ofninum.
„Út með þig, hunddjöfull!“ argaði
hún, þegar hún hrasaði um hálf-
blinda tíkina, sein var að þefa af
rúminu. „Út með þig! Ætlarðu að
snauta burt . . . helvítis kvikindið!“
Hún sparkaði í tikina með tréskón-
um, svo að hún valt um koll og skreið
ýlfrandi yfir að lokuðum dyrunum.
Litla stúlkan stóð kjökrandi við ofn-
inn og nuggaði nefið og augun með
litlu hnúunum.
„Pabbi, hypjaðu þig á fætur áður
en ég reiðist!“
Sjúki maðurinn þagði; böfuð hans
hafði oltið út á aðra hliðina, og and-
ardráttur hans var þungur. Hann átti
ekki langt eftir ólifað.
„Dragnastu á fætur. Hvað á þetta
að þýða? Heldurðu, að ég ætli að
láta þig drepast hér? Það er ólíklegt!
Farðu til Júlíönu, hundspottið þitt!
Þú gafst Júlíönu allar eigur þínar, svo
að hún er ekki of góð til að stjana
við þig . . . svona, komdu nú . . .
meðan ég bið þig með góðu!“
60