RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Side 72

RM
WLADYSLAW REYMONT
garðinn, opnaði svínastíuna með
fætinum, dró hann inn og lagði hann
upp við vegginn.
Gyltan kom rýtandi til hennar og
grísirnir á eftir henni.
„Grissa, griss, griss, griss!“
Grísirnir bröltu út úr stíunni, og
hún skellti aftur hurðinni, en sneri
strax við og rykkti skyrtunni frá
hrjósti gamla mannsins, reif af hon-
um bænabandið og fór með það.
„Svona, nú geturðu dáið, úrþvætt-
ið þitt! “
Hún sparkaði í beran fótinn á hon-
um, sem lá fyrir dyrunum, og fór út.
Grísirnir voru á hlaupum um húsa-
garðinn; hún leit um öxl til þeirra
innan úr ganginum.
„Grissa, griss, griss, griss!“
Grísirnir hlupu til hennar rýtandi;
hún kom út með kartöfluskál og hellti
úr henni. Gyltan át með áfergju, og
grísirnir ráku í hana ljósbleik trýnin
og sugu hana, og ekkert heyrðist
nema kjamsið í þeim.
Antkowa kveikti á litlum lampa yfir
eldstónni, sneri sér frá glugganum og
reif upp pokann á bænabandinu.
Snöggum glampa brá fyrir í augum
hennar, þegar nokkrir seðlar og tvær
silfurrúblur duttu út úr pokanum.
„Það hefur þá ekki verið eintómur
þvættingur, þegar hann sagðist ætla
að taka frá peninga fyrir útförinni.“
Hún vafði druslu utan um peningana
og lagði þá í kistuna.
„Júdas, svikari! Megirðu ráfa
blindur um alla eilífð!“
Hún raðaði pottunum og pönnun-
um og reyndi að lífga eldinn, sem
var að slokkna.
„Fari það kolað! Strákskömmin
hefur laumazt burt án þess að sækja
handa mér dropa af vatni.“
Hún gekk út og kallaði: „Ignatz!
Hæ! Ignatz!“
Svo leið rúmur hálftími, áður en
snjórinn brakaði undir varkárum
fótum, og skuggi læddist yfir glugg-
ann. Antkowa greip viðardrumb og
beið við dyrnar; hurðinni var hrund-
ið upp, og níu ára drengur kom inn.
„Óhræsis letinginn þinn! Þarna
slæpistu í þorpinu allan daginn, og
enginn vatnsdropi í húsinu!“
Hún greip hann með annarri hendi
og barði hann með hinni, svo að
hann öskraði.
„Mamma! Ég skal aldrei gera það
aftur . . . Mamma, hættu . . . Mamm
ií
Hún barði hann fast og lengi og
gaf niðurbældri reiði sinni lausan
tauminn.
„Mamma! Æ! Hjálpi mér allir
heilagir! Hún drepur mig!“
„Hundspottið þitt! Slæpist allan
daginn og sækir ekki handa mér
dropa af vatni, og enginn eldiviður
í húsinu . . . Á ég kannske að fæða
þig og klæða fyrir ekki neitt, nema
skapraunirnar, sem þú gerir mér?“
Hún barði fastar.
Að lokum reif liann sig lausan,
stökk út um gluggann og kallaði inn
til hennar með grátkæfðum rómi:
„Megi krumlurnar rotna af þér upp
66