RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Qupperneq 73

Mannslát
RM
aS olnbogum, kerlingarskratti! Meg-
irðu detta niður dauð, gyltan þín! . . .
Þú getur beðið þangað til þú ert orð-
að skít, áður en ég sæki nokkurt
vatn handa þér!“
Og hann hljóp aftur inn í þorpið.
Allt í einu var stofan orðin undar-
lega tómleg. Lampinn yfir eldstæð-
inu titraði örlítið. Litla stúlkan snökti
lágt.
>,Hvað ertu að vola?“
„Mamnra . . . ó . . . ó . . . afi . . .“
Hún studdi sig grátandi við hnén
a móður sinni.
„Hættu þessu, bjálfinn þinn!“
Hún tók stúlkuna í kjöltu sér,
Þrýsti henni upp að sér og fór að
hreinsa á henni höfuðið. Litla tátan
rnuldraði eitthvað fyrir munni sér;
hún virtist hafa hita. Hún nuggaði
augun með litlu hnúunum og sofnaði
að lokum, en snökti við og við upp
úr svefninum.
Skömmu síðar kom húsbóndinn
heim. Hann var stór maður í sauð-
skinnsfrakka og hafði vafið trefli ut-
an um húfuna. Andlit hans var blátt
af kulda; skeggið var eins og bursti
ag þakið hrími. Hann stappaði snjó-
mn af fótum sér, tók ofan húfuna og
trefilihn í einu, dustaði snjóinn af
hakkanum, barði sér, ýtti bekknum
að eldinum og hlammaði sér niður á
hann.
Antkowa tók pönnu fulla af káli af
eldinum og setti á borðið fyrir bónda
sinn, skar sneið af brauðinu og rétti
honum með skeiðinni. Bóndinn át
þegjandi, en þegar maturinn var bú-
inn, hneppti hann frá sér frakkanum,
teygði fæturna og sagði: „Er nokkuð
eftir?“
Hún gaf honum leifarnar af hafra-
grautnum frá því urn hádegið; hann
spændi hann upp í sig, er hann hafði
skorið sér aðra brauðsneið; svo tók
hann tóbakspunginn, vatt sér sígar-
ettu og kveikti í henni, henti nokkr-
um spýtum á eldinn og færði sig nær
honum. Eftir alllanga stund litaðist
hann um stofuna. — „Hvar er sá
gamli?“
„Hvar ætti hann að vera? I svína-
stíunni.“
Hann leit spyrjandi á hana.
„Það hefði ég haldið! Hvers vegna
ætti hann að liggja í bælinu og ó-
hreinka rúmfötin? Ef hann ætlar að
deyja, þá kemur hann því fyrr í verk
þar úti . . . Hefur hann nokkurn tíma
gefið mér nokkurn hlut? Til hvers
kemur hann til mín? Á ég að standa
straum af útförinni og gefa honum
mat að auki ? Ef hann deyr ekki núna
— og liann er lífseigur, get ég sagt
þér — þá étur hann okkur út á gadd-
inn. Fyrst Júlíana á að fá allar eigur
hans, held ég hún geti séð um hann
— það kemur ekki mál við mig.“
„Jæja, ekki er hann faðir minn . . .
og auk þess sveik hann okkur, gamli
brallarinn! Mér er sama, hvað um
hann verður.“
Antek andaði að sér sígarettureykn-
um og spýtti á gólfið.
„Ef hann hefði ekki svikið okkur,
þá ættum við nú . . . bíddu við . . .
67