RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Side 79

mannslát
RM
»Dýrð sé guði í upphæðum,“ taut-
aði hún og hélt um hurðarhúninn.
jiNei, nú er mér nóg boðið . . . sjá
þessa Júdasarsál!“ Antkowa hlamm-
aði niður fötunni. „Nú er hún komin
að snuðra hér um. Þér tókst þá að
losna við þann gamla á endanum!
Hefur hann ekki gefið þér allar eigur
síuar . . . og þú dirfist að sýna þig
hér, úrþvættið þitt! Ertu komin til
þess að tína saman síðustu druslurn-
ar af honum, eða hvað?“
!5Ég gaf honum nýja léreftskápu
uni hvítasunnuna, og hann má auð-
vitað vera í henni, en sauðskinns-
frakkann verð ég að fá aftur, því að
hann var keyptur fyrir peninga, sem
eg hafði unnið mér inn í sveita míns
andlitis,“ svaraði Tomekowa rólega.
„Fá hann aftur, skepnan þín, fá
hann aftur?“ öskraði Antkowa. „Ég
skal jafna uni þig. Ég skal sýna þér,
hvað þú skalt fá . . .“ Hún litaðist
um eftir hentugu barefli. „Fara með
hann? Ef þú dirfist! Þú hefur skrið-
ið fyrir honum og sleikt þig upp við
hann, þangað til hann var orðinn svo
elliær, að hann gaf þér allar eigur
sínar og skildi mig eftir bláfátæka,
°g svo . . .“
„Það er á allra vitorði, að við
keyptum af honum jörðina. Það eru
vitni að því . . .“
„Keyptuð liana? Sjá þessa ókind!
A ég að trúa því, að þú dirfist að
Ijúga svona frammi fyrir augliti
guðs? Keyptuð hana! Svikarar, það
eruð þið, þjófar, hundar! Fyrst stál-
uð þið af honum peningunum, og
svo . . . Létuð þið hann ekki éta úr
svínadallinum? Adam er til vitnis um
það, að hann varð að tína kartöflurn-
ar upp úr svínadallinum! Ha! Og
þið létuð hann sofa í fjósinu, af því
að þið sögðuzt ekki geta étið fyrir
fýlunni af honum. Fimmtán ekrur
lands, og þetta hundalíf . . . fyrir all-
ar Jjessar eignir! Og þú barðir hann
lika, svínið þitt, apinn þinn!“
„Haltu helvítis kjafti, eða ég skal
loka honum á J)ér, svo að J)ú munir
það, gyltan þín, mellan þín!“
„Komdu |)á, komdu bara, ómaginn
þinn! “
„Ég . . . ómagi?“
„Já, þú! Þú hefðir rotnað í götu-
ræsinu, og rotturnar hefðu étið ])ig
upp til agna, ef Tomek hefði ekki
álpazt til að giftast ])ér.“
„Ég ómagi? Ó, andstyggðin þín!“
Þær ruku saman og rifu hvor í hár
annarrar; þær flugust á í þröngum
ganginum og öskruðu sig hásar á
meðan.
„Flennan þín, skækjan þín . . .
þarna! Þetta skaltu hafa fyrir ekr-
urnar inínar fimmtán, og fyrir alla
þá bölvun, sem þú hefur gert mér,
svínið þitt! “
„í guðs bænum, hættið þið, kon-
ur, hættið þið! Þetta er synd og
smán!“ hrópuðu nágrannarnir.
„Slepptu mér, skepnan þín. Ætl-
arðu að sleppa mér?“
„Ég skal murka úr þér lífið, ég
skal rifa þig sundur, óþverrinn
þinn!“
Þær féllu á gólfið og börðu hvor
73