Breiðfirðingur - 01.04.1990, Blaðsíða 12

10
BRETÐFIRÐINGUR
ingur í andviðri gat orðið lýjandi. Hann kynntist því ekki
síður eftir að hann fluttist til Ólafsvíkur, þótt hann væri eftir
það lítið við sjó bundinn. En oftar en ekki hitti hann slitupp-
gefna sjómenn, sem voru að lenda eftir langan þæfing í
mótbyr.
Meðan Guðbrandur bjó enn í Klettakoti var hann farinn
að velta fyrir sér, hvort engin leið væri til þess að setja saman
tæki, er gæti gagnað við að létta sjómönnum róðrarþræl-
dóminn. Sökum þess hefur þá efalaust mörg hugdettan kom-
ist á blað hjá honum, en Guðbrandur var prýðilega drátt-
hagur og fékkst sér til gamans töluvert við að teikna eftir
fyrirmyndum, t.d. kirkjur, kastala, borgarvirki og fleira af
því tagi. Og þótt af öðrum toga sé má geta þess, að Guð-
brandur var ágætur söngmaður og í félagi því í Ólafsvík,
sem Einar Markússon, faðir Maríu Markan, stjórnaði. Hug-
myndir þær um róðrarvél, sem hann glímdi við í Klettakoti,
urðu áleitnari eftir að hann var kominn til Ólafsvíkur. Svo
blessunarlega vill til að hægt er að tjalda samtímaheimildum
frá Guðbrandi sjálfum og komið hefur í leitir teikning hans
af síðustu gerð róðrarvélarinnar. Verður það efni nú rakið
smám saman.
IV.
Eins og fyrr er getið varð Jón yngri eftir eystra, þá á fyrsta
ári, þegar hann var viðskila við foreldra sína. Aftur sá hann
þau ekki fyrr en 1877, þá 18 ára, er hann heimsótti þau að
Staðarstað. Telja má, að þá hittist Guðbrandur og hann
fyrst. En 14 árum síðar varð Jón þingmaður Snæfellinga og
meðan á því stóð bar fundum þeirra saman, en ekki urðu
kynni þeirra náin. Þrátt fyrir það leitaði Guðbrandur til hans
með áhugamál sitt. Jón var þá til þess að gera nýlega al-
fluttur til landsins eftir langa dvöl í Danmörku og orðinn
landsskjalavörður. En bréfið, sem hér er birt, lýsir erindi
Guðbrands við bróður sinn: