Breiðfirðingur - 01.04.1990, Blaðsíða 80

78
BREIÐFIRÐINGUR
Aftur á móti gat það komið fyrir að kind træðist undir sem
kallað var. Það kom helst fyrir ef þröngt var á fénu og kind
lagðist niður. Hún var þá fljót að kafna. Sérstaka gát varð að
hafa á þessu með lömb, sem flutt voru til sláturnar, ef búið
var að reka þau um langan veg og þau því orðin þreytt.
Að haustinu var féð svo flutt út í eyjarnar og var þá orðin
meiri fyrirferð á lömbunum og þurfti að fara fleiri ferðir.
Voru lömbin þá sett í úteyjar þar sem góð var beit og bættu
þau þá fljótt við þyngdina og voru betri til frálags. Voru þau
höfð í eyjunum í tvær til þrjár vikur áður en þeim var
slátrað. Varð þá að smala eyjarnar og flytja lömbin í slátur-
hús. Þetta var kölluð bötnunarbeit.
Stórgripaflutningar
Kýr, hestar, kálfar og folöld voru oft flutt á milli eyja eða
lands og eyja.
Það var vont að koma stórum kúm út í bát og upp úr, þær
voru yfirleitt tregar að fara í ferðalög. Varð því að toga þær
og ýta þeim að bátnum, síðan þurfti að lyfta framlöppunum
upp á borðstokkinn og ýta þeim út í bátinn. Venjulega voru
kýrnar mýldar með reiptagli og bundnar í röng eða langýs-
una, en svo nefndust langbönd innan á böndunum undir
þóftunum. Alltaf var sett torf undir stórgripi hvort heldur
voru kýr eða hestar, því ef einhver veltingur var áttu skepn-
urnar vont með að standa á berum plittunum, þ.e. pöllunum
sem eru eins konar gólf í bátum.
Aftur á móti voru hestar mikið liprari og oftast var hægt
að Iáta tamda hesta ganga sjálfa um borð og einnig stukku
þeir í land. Trippi og folöld voru mikið erfiðari og voru oft
mikil átök og stimpingar þegar þau voru flutt.
Það kom fyrir að folöld voru bundin sauðabandi ef þau
voru flutt í litlum bátum. Voru þá bundnir saman allir fætur
áður en þau voru látin í bátinn og sett undir þau þang eða
torf. Þurfti þá að láta sérstaklega undir hausinn því ef þau
fóru að berjast um gátu þau slegið hausnum við og meitt sig.