Breiðfirðingur - 01.04.1990, Blaðsíða 136

134
BREIÐFIRÐINGUR
Mjög þóttist Hannes af kveðskap sínum og urðu því margir
til að stríða honum, þar á meðal Einar skáld á Harastöðum.
Kvað hann þetta um Hannes:
Nær mun Hannes hortittanna smiður
fyrir skitið Fjölnis vín
fá það vit að skammast sín?
Orti þá Hannes ýmislegt misjafnt um Einar og þar á meðal
þetta:
Hrafn situr á háum stalli
hjalar lágt í eyra vinum:
„Nú er mál að heimur halli
Harastaða bitvarginum.“
Þessa vísu hefur Hannes líka ort, tilefni veit ég ekki:
Hosa liggur haugnum í.
Hún er þar að jórtra.
í hroðaódaunshæli því
hefir hún lengi slórt, bja!
Einu sinni bar svo við á stúdentafundi í Kaupmannahöfn að
Hannes Hafsteinn orti kvæði og las það upp. Fór þá Brynj-
ólfur Kúld með vísu Einars á Harastöðum, sem að ofan er
rituð. Roðnaði þá Hafsteinn og spurði Brynjólf, hvort hann
hefði kveðið, en Brynjólfur neitaði og sagði: „Einar!“ Leit
Hafsteinn þá illilega til Einars Hjörleifssonar, sem var þar
líka staddur, en Einar bar af sér. Sagði þá Brynjólfur
hvernig á stóð, að vísan var eftir Einar á Harastöðum um
Hannes stutta og kvaðst hann því hafa satt mælt að vísan var
um Hannes, en eftir Einar. Varð af þessu hlátur mikill, sem
vænta mátti. Sagði Brynjólfur mér þessa sögu sjálfur.“
Þar með lýkur frásögn séra Lárusar af Hannesi stutta og
Einari.