Breiðfirðingur - 01.04.1990, Blaðsíða 116

114
BREIÐFIRÐINGUR
veginum heim að Hörðubóli og spurðu eftir mér. Var sent
eftir mér niður fyrir tún, þar sem ég stóð að slætti. Brá ég við
til móts við þessi hjón. Var þetta Flosi Sigurðsson trésmiður
og Jónína Jónatansdóttir kona hans. Erindið sagði nafni
minn væri aðeins að sjá mig, því hann hefði aldrei séð nafna
sinn fyrr. Var hann þó kominn yfir miðjan aldur (fæddur
milli 1870 - 80), en nafnið var ekki algengt á þeim tíma.
Ekki vildu þau hjónin neitt tefja, því framorðið var orðið,
en ákveðið að ná háttum að Fellsenda til gistingar. Kvöddu
þau mig innilega og sögðu mér að líta heim til þeirra ef ég
kæmi til Reykjavíkur, þau vildu gjarna gera mér einhvern
greiða.
Nú datt mér í hug að leita til þeirra og spurði því frú Önnu
hvort hún vissi hvar Flosi Sigurðsson ætti heima. Jú, hún hélt
nú það. „Hann býr hér í norðurenda hússins (næstu dvr til
hægri)“. Mér fannst það merkileg tilviljun.
Ég hélt nú fljótlega í heimsókn í norðurendann eða í
Lækjargötu 12a og var mér þar vel tekið. Nafni minn var
þægilegur í viðmóti og oft með spaugsyrði á vörum, en hús-
freyjan var þyngri á bárunni. Hún stóð framarlega í verka-
lýðsbaráttunni á þeim tíma og var formaður verkakvenna-
félagsins Framsóknar. Vann hún mikið að félagsmálum og
flutti mál sitt á mannfundum af þrótti og miklum skaphita.
Þau bæði reyndust mér ævinlega tryggir vinir, og frú Jónína
bar ávallt fyrir mér móðurumhyggju.
Þau hjónin áttu tvö lítil herbergi uppi í risi. Annað var
vinnukonuherbergið, en hitt var að vísu í leigu, en leigjand-
inn fór uppá Mýrar fyrir hátíðar og óvíst að hann kæmi aftur
fyrst um sinn. Það talaðist því svo til að þau leigðu mér her-
bergið um óákveðinn tíma og þar var ég meðan ég dvaldi í
Reykjavík þennan vetur, en hinn eiginlegi leigjandi kom
aldrei suður vetrarlangt.