Breiðfirðingur - 01.04.1990, Blaðsíða 162

160
BREIÐFIRÐINGUR
bjartur á Laugabóli en Sigmundur í Múla. Snjór var á Kolla-
fjarðarheiði er Sigmundur fór norður og gekk hann á
skíðum. Seinni nóttina sem hann var fyrir norðan gerði rign-
ingu og asahláku. Leysti þá mikið snjóinn og vöxtur hljóp í
ár og læki. Þótti Sigmundi ekki fýsilegt heiðarveður og vildi
vera kyrr í Múla þann dag. Gekk hann því í smiðju og tók
að reka járn fyrir Kristján bónda í Múla.
Um miðjan dag stytti upp rigninguna. Þá kemur Guð-
bjartur að Múla og er ákveðinn í að fara suður yfir heiði þá
um kvöldið. Ekki leist Sigmundi á það ferðalag og vildi hann
helst hvergi fara. En þar sem Guðbjartur var maður mjög
kappsfullur þá var hann ófáanlegur til að fresta förinni. Fóru
þeir síðan báðir á heiðina undir kvöldið og nóttina. Hefur
það löngum þótt slæmur ferðatími og svo reyndist einnig nú.
Þegar rigninguna stytti upp gerði frost og varð hálka
mikil. Var því slæmt færi á heiðinni vegna svella. Ár er þeir
urðu að fara yfir voru auðar og vatnsmiklar. Blotnuðu þeir
mikið við að vaða yfir þær. Frusu föt þeirra illa og setti að
þeim kulda, einkum Sigmundi því hann blotnaði meira.
Þoldi hann ekki vosbúðina og kuldann, veiktist og gafst upp
á heiðinni. Varð Guðbjartur að leiða hann og styðja og jafn-
vel að bera stundum. Tókst honum að koma Sigmundi ofan
í Fjalldalsbrekkur fremst í Fjarðarhornsdal. Þar varð hann
að yfirgefa hann og fara heim til bæja, að Fjarðarhorni og
Klett til að fá hjálp. Þetta tók töluverðan tíma enda þó
nokkuð langt og færið afleit glærasvell.
Sigmundur fannst á sama stað er Guðbjartur skildi við
hann. En hann var svo aðframkominn að hann lést stuttu
eftir að leitarmenn komu til hans. Hann hlaut svipuð örlög
og Jón heitinn Jónsson frá Svarfhóli, Svartnasi forðum daga.
Grimmd hins íslenska vetrar varð báðum að fjörtjóni. Lík
Sigmundar var flutt suður að Stað á Reykjanesi til greftrunar.
Guðný ekkja Sigmundar festi ekki yndi í Fjarðarhorni
eftir að maður hennar var látinn. Hún flutti þaðan vorið
eftir. Fékk hún þá aftur jörðina Skáldsstaði til ábúðar. Hún
hafði alltaf kunnað vel við sig þar þótt kotið væri lítið og