Morgunblaðið - 11.01.2006, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. JANÚAR 2006 33
MINNINGAR
Árið er 2004, síðasti
föstudagur fyrir jól.
„Jæja strákar, klukkan
er níu og ég er að loka“.
Sá sem fyrr vaknar í hvíldarherberg-
inu við sundlaug Hótels Loftleiða
hnippir í hinn. „Jói er kominn“. Sá
rumskar og við förum fram í búnings-
klefa og klæðum okkur, steðjum síðan
fram og kveðjum Jóa og óskum hon-
um gleðilegra jóla og minnum hann á
að við komum með krakkana í sund
samkvæmt hefðinni á gamlársdag.
Eins og við þurfum að minna hann
á það, þetta hefur verið reglan hjá
okkur félögunum síðastliðin tuttugu
og fimm ár eða svo. Alltaf hefur Jói
verið til staðar til að taka á móti okk-
ur, „Nei komiði sælir félagar“ glað-
legur í sinni og maður finnur sig vel-
kominn, það stafar frá honum einhver
hlýja. Svona hafa jólin hafist hjá okk-
ur félögunum næstum hálfa ævi okk-
ar og um það ræddum við oft við Jóa í
bland við annað. Í ár var enginn Jói að
taka á móti okkur. Hjá öðrum fasta-
gestum fréttum við að hann lægi fyrir
dauðanum á sjúkrahúsi. Kvöldið varð
hálfdapurlegt. Það var tómleikatil-
finning í hjartanu. Hann kvaddi þenn-
an heim tveim dögum síðar.
Við félagarnir erum afar þakklátir
fyrir allar hlýlegu móttökurnar í guf-
unni á Hótel Loftleiðum, þjónustuna
við okkur öll árin og skemmtilegu
stundirnar. Jóhanns Inga Einarsson-
ar verður sárt saknað og upphaf
jólanna verður aldrei eins héðan í frá.
Minningin um góðan dreng mun þó
lifa. Ættingjum Jóhanns Inga Ein-
arssonar sendum við innilegar sam-
úðarkveðjur. Megi almættið styrkja
ykkur.
Logi Már Einarsson,
Ólafur Kristinn Guðmundsson.
Það er skarð fyrir skildi að Jóhann
Einarsson er látinn aðeins 65 ára
gamall. Jói í gufunni var hjartahreinn
maður í þess orðs bestu merkingu al-
veg sérstakt ljúfmenni. Ég var einn af
fastagestum í gufubaðinu á Loftleið-
um þar sem Jói réð ríkjum. Það var
ávallt notalegt að koma í gufuna því
hinn brosmildi gestgjafi lýsti upp til-
veruna. Hallur, vinur minn, var hann
vanur að segja og brosa svo lýsti um
móttökuna.
Nú er hann horfinn á braut og tóm í
hjarta okkar sem sækja þennan vin-
sæla stað. Jói barðist hetjulega við
erfiðan sjúkdóm. Hann var fullur
bjartsýni þegar ég heimsótti hann á
Landspítalann á aðventunni. Lengi
vel hafði allt litið svo vel út, æxli í
lunga hafði skroppið saman og verið
fjarlægt. Læknar útskrifuðu Jóa að
JÓHANN INGI
EINARSSON
✝ Jóhann Ingi Ein-arsson fæddist í
Reykjavík 6. maí
1940. Hann lést á
Landspítala við
Hringbraut sunnu-
daginn 18. desem-
ber síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fossvogkirkju
29. desember.
því er þeir töldu full-
frískan. En í leyni lá
meinvarp sem Jói réð
ekki við. Hann tókst á
við sjúkdóminn af full-
komnu æðruleysi og
djúpri trú á guðlega
forsjá. Algerlega ótta-
laus.
Nú er Jói fallinn í
valinn aðeins tæpum
tveimur árum eftir lát
Millu, eiginkonu hans
sem einnig lést af
krabbameini. Þau voru
sérstaklega samhent
og geisluðu af vináttu til allra. Það bar
aldrei skugga á. Jói opinn og ræðinn,
Milla hlédræg og mild. Minning um
sérdeilis gott fólk lifir.
Hallur Hallsson.
Í hópi þeirra samstarfsmanna sem
tóku á móti mér er ég hóf störf á Hót-
el Loftleiðum í byrjun síðastliðins
sumars var Jóhann Ingi Einarsson.
Jóhann var ævinlega kallaður Jói
okkar á meðal og þótt kynni okkar
hefðu ekki verið löng, þá duldist mér
ekki þvílíkan kostamann Jóhann Ingi
hafði að geyma.
Jóhann Ingi sá ásamt konu sinni
Emilíu Björnsdóttur um sundlaugina
á Hótel Loftleiðum undanfarna ára-
tugi. Starfsdagar þeirra samhentu
hjóna voru því orðnir æði margir þar
sem þau sinntu þessu starfi af ein-
stakri alúð og natni og voru vakin og
sofin yfir að allt sem viðkom sund-
lauginni væri til sóma. Kona Jóhanns
féll frá snemma á síðasta ári og þótt
ég næði ekki að kynnast henni, var
minning hennar mjög lifandi því Jó-
hanni varð tíðrætt um hana og ein-
stakt samband þeirra. Þrátt fyrir að
Jóhann hafi skömmu eftir fráfall
Millu greinst með sama sjúkdóm og
hún lést úr, þá vakti það aðdáun mína
af hve miklu æðruleysi og kjarki hann
tókst á við veikindin. Hann lét þau
aldrei buga sig. Það varð mér auðvit-
að töluvert áfall að fylgjast með Jó-
hanni í glímu hans við veikindin og
sætta mig við að ég fengi ekki að njóta
samstarfsins við hann um ókomna tíð.
Jóhann Ingi var gæddur einstakri
þjónustulund og þau hjónin saman
byggðu upp sérstaklega aðlaðandi
viðmót fyrir gesti sundlaugarinnar.
Snyrtimennska og ábyrgð einkenndu
rekstur þeirra sem hótelið naut svo
sannarlega góðs af. Þetta vil ég þakka
fyrir og jafnframt færa aðstandend-
um og vinum þakkir okkar fyrir veitta
aðstoð á undanförnum mánuðum. Það
lýsir mannkostum Jóhanns kannski
best hve allir voru boðnir og búnir að
veita honum aðstoð við umsjón sund-
laugarinnar og tryggja að merki hans
væri haldið á lofti. Það kom af sjálfu
sér að láta Jóhann njóta þeirrar eðlis-
lægu hlýju og samkenndar sem hann
auðsýndi öllu samferðafólki sínu.
Við á Hótel Loftleiðum vottum fjöl-
skyldu þeirra Jóhanns og Millu sam-
úð okkar. Sómahjón eru gengin en
minning þeirra mun lifa okkar á með-
al.
Sólborg Lilja Steinþórsdóttir.
Hugheilar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elskulegs
eiginmanns, föður, tengdaföður, afa, langafa og
langalangafa,
DAVÍÐS STEFÁNSSONAR
bónda á Fossum í Landbroti.
Sérstaklega þakkir til starfsfólks á deild A 7 á
Landspítala Fossvogi. Guð blessi ykkur öll.
Karítas Pétursdóttir.
Pétur Davíðsson, Þórdís Marta Böðvarsdóttir,
Ólafía Davíðsdóttir, Páll Helgason,
Hörður Davíðsson, Salóme Ragnarsdóttir,
Agnar Davíðsson, Ragnhildur Andrésdóttir,
Steinar Davíðsson, Berglind Magnúsdóttir,
Guðni Davíðsson, Brit Johnsen,
María Davíðsdóttir, Björgúlfur Þorsteinsson,
Sólveig Davíðsdóttir, Kristján Böðvarsson
og afabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför okkar ást-
kæru dóttur, móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
ELÍSABETAR JÓHÖNNU
SIGURBJÖRNSDÓTTUR
(Hönnu Betu),
Gnoðarvogi 20,
Reykjavík.
Guð blessi ykkur öll.
Sigríður María Tómasdóttir,
Garðar Skúlason, Guðrún Kristinsdóttir,
Gísli Skúlason, Áslaug Baldursdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Lítil hnáta stendur
á hlaðinu á sveitabæ í
fallegum dal með tignarlegan
fjallahring allt um kring. Hún er
komin í heimsókn á æskuheimili
móður sinnar ásamt foreldrum sín-
um og tveimur bræðrum. Gestun-
um er ákaft fagnað af heimilisfólk-
inu en eitthvað er sú litla feimin við
að fara inn í bæinn. En þá kemur
hún þessi laglega, dökkhærða kona
með síðar flétturnar vafðar um höf-
uðið og bros á vör og leiðir stúlk-
una í bæinn, inn í hlýtt og notalegt
eldhús þar sem bíða veitingar á
borði enda verið að fagna heimsókn
fóstursystur húsbóndans á heim-
ilinu.
Þessi litla mynd er fyrsta minn-
ing mín um Vilborgu sem þá var í
blóma lífsins; húsfreyjan í Dölum í
Fáskrúðsfirði, gift Steini bónda en
móðir hans og seinni maður henn-
ar, Höskuldur, höfðu tekið móður
mína í fóstur.
Heimilið í Dölum var alltaf
sveipað ljóma í augum móður
minnar og hún var í góðu bréfa-
sambandi við fóstra sinn.
Vilborg var fædd á Héraði og
ólst upp í Gröf í Eiðaþinghá. Um 15
ára aldur deyr móðir hennar. Eftir
það flyst faðir hennar til Fáskrúðs-
fjarðar og Vilborg ræðst sem
kaupakona að Tungu. Þar kynnist
hún fyrri manni sínum, Steini, og
þau hefja búskap í Dölum í félagi
við móður Steins og fósturföður.
Vilborg verður fyrir þeirri miklu
sorg að missa manninn sinn langt
um aldur fram frá 6 börnum. Ekki
lét hún bugast en bjó áfram og síð-
ar tóku elsta dóttir hennar, Sigrún,
og hennar maður, Elís, við bú-
skapnum.
Mörgum árum síðar höguðu ör-
lögin því svo að faðir minn, sem þá
var orðinn ekkjumaður, og Vilborg
ákváðu að rugla saman reitum. Þau
unnu hörðum höndum og byggðu
sér hús saman að Selási 19 á Egils-
stöðum; heimili sem alltaf stóð opið
fyrir ættingjum og vinum sem áttu
leið um. Og þeir voru margir sem
löðuðust að hlýju viðmóti húsráð-
enda og oft var glatt á hjalla, ekki
síst þegar barnabörnin voru í
heimsókn. Einnig skapaðist mikil
samkennd og gott nágrenni á
Egilsstöðum á þessum tíma. Marg-
ir voru að koma sér upp húsi og
frumbyggjar þorpsins bjuggu í
næsta nágrenni.
Þegar húsið á Selási 19 var full-
byggt fluttu þangað aldraður faðir
Vilborgar og Einar, móðurbróðir
hennar. Þar áttu þeir heimili og
nutu umhyggju á sínum efri árum.
Og hjá pabba og Vilborgu eignaðist
Höskuldur bróðir minn heimili,
unglingur á viðkvæmum aldri, og
naut handleiðslu og hlýju sem hann
seint fær fullþakkað. Sjálf tengdist
ég Vilborgu strax sterkum böndum
og þegar ég var við nám og störf
erlendis var bréfanna frá pabba og
Vilborgu beðið með óþreyju og ég
undrast nú hve dugleg hún var að
skrifa mér.
Vilborg var mjög vel gefin og
fróð kona og las jafnan mikið. Hún
hafði einstaklega hlýlegt viðmót og
fólki leið vel í návist hennar. Hún
hafði einstakt lag á börnum, kom
fram við alla af virðingu og var laus
við að dæma. Hún var líklega það
sem góður kennari þarf að vera;
leiðandi á jákvæðan hátt.
Mér eru ómetanleg þessi ár sem
Vilborg var ekki aðeins stjúpa mín
heldur einnig ein besta vinkona
mín sem ég gat talað við um allt.
VILBORG
SIGFÚSDÓTTIR
✝ Vilborg Sigfús-dóttir fæddist á
Hallfreðarstöðum í
Hróarstungu 2.
janúar 1916. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað 25. des-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Fáskrúðs-
fjarðarkirkju 7.
janúar.
Eftir að ég fór að
búa og starfa annars
staðar var alltaf jafn-
notalegt að koma í
heimsókn á sumrin
eða um jól og synir
mínir nutu þess að
eiga ömmu og afa á
Selásnum.
Ótaldir eru vett-
lingarnir og leistarnir
sem hún prjónaði
handa þeim.
Eftir að faðir minn
lést 1985 flutti Vil-
borg í lítið parhús við
Faxatröð á Egilsstöðum og átti þar
fallegt og notalegt heimili meðan
heilsa hennar leyfði. Síðustu árin
dvaldi hún á hjúkrunarheimilinu
Uppsölum á Fáskrúðsfirði þar sem
aðstaða öll og umönnun er til fyr-
irmyndar.
Þó að heilsu hennar hafi hrakað
eftir erfið veikindi fyrir nokkrum
árum var hún alltaf eitthvað að
vinna í höndunum, eitthvað til að
gefa á litlar hendur og fætur nýrra
afkomenda.
Við Rúnar og synir okkar, Oddur
Már og Heiðar Þór, þökkum Vil-
borgu allt sem hún var okkur og
við njótum góðs af um ókomin ár.
Börnum hennar og öðrum afkom-
endum vottum við innilega samúð
og þökkum fyrir að fá að tilheyra
þessari yndislegu stórfjölskyldu.
Guðný Marinósdóttir.
Það var fallegt um að litast í
kirkjugarðinum á Fáskrúðsfirði á
aðfangadag. Hvít fjöllin spegluðust
í rennisléttum sjónum og veðrið
svo lygnt að kertaljósin rétt blöktu
á leiðunum. Hvort sem það var
staðurinn og stundin eða allar
minningarnar, þá verða svona
augnablik alveg sérstök, kyrrðin
og fegurðin himnesk.
Vilborg amma lést á sjúkrahús-
inu í Neskaupstað aðfararnótt jóla-
dags, hún hafði oft verið veik und-
anfarna mánuði og þó að við
vissum að brugðið gæti til beggja
vona þá heldur maður lengi í þá
von að fá áfram að njóta samvista
við fólkið sitt. En þrátt fyrir veik-
indi undanfarin ár hefur hún átt
ótrúlega góða tíma inni á milli.
Amma var í eðli sínu hlédræg og
sennilega hættir okkur til að van-
meta skoðanir og framlag þeirra
sem fara hljóðlátu leiðina. Hún var
dul og talaði ekki mikið um sorgir
eða erfiðleika en hún fékk sinn hlut
af andstreymi um ævina. Hún
missti móður sína ung og var sjálf
vel innan við fertugt þegar hún
varð ekkja með sex börn, það
yngsta aðeins þriggja ára. Þá naut
hún góðrar aðstoðar Höskuldar
tengdaföður síns sem einnig bjó í
Dölum og reyndist pabba og systk-
inum hans ómetanleg stoð í upp-
vextinum.
Meðan afi lá banaleguna var
Hulda, sem þá var aðeins 13 ára,
send í erfiða höfuðaðgerð út til
Danmerkur. Amma talaði um hvað
það hefði verið erfitt að geta ekki
verið úti hjá henni.
Það var alltaf notalegt að koma á
heimili ömmu og mikill gestagang-
ur hvort sem var á Selásnum eða
Faxatröðinni.
Í seinni tíð hafði hún meiri tíma
til að spjalla og oft snerust umræð-
urnar um sameiginlegt áhugamál
okkar, hestana.
Amma hafði mjög gaman af hest-
um og sem ung kona fékkst hún við
að temja og þótti það víst ekkert
leiðinlegt þó hestarnir væru dálítið
baldnir. Hún sagði að það mætti
lesa margt um skapgerð hesta af
augnumgerðinni.
Amma var síprjónandi og átti
alltaf til sokka- og vettlingapör til
að gefa. Mér þykir sérlega vænt
um fallega mynstraða vettlinga
sem hún gaf mér á fermingardag-
inn og lét það fylgja að þeir hefðu
verið prjónaðir „með góðum óskum
í hverri lykkju“.
Ég býst við að öllum hennar
prjónaskap hafi fylgt hlýjar hugs-
anir.
Amma hefur átt góðan tíma á
hjúkrunarheimilinu Uppsölum og
var mjög heppin með herbergis-
félaga, hana Siggu Sigfinns.
Það er ekki sjálfgefið þegar fólk
þarf að flytja af heimili sínu og á
stofnun að hitta á góðan sálufélaga,
en þær amma og Sigga náðu mjög
vel saman og pössuðu hvor upp á
aðra.
Yfirleitt var talað um að fara í
heimsókn til ömmu og Siggu. En
nú verða heimsóknirnar ekki fleiri
að sinni. Dagný Freyja segir að
langamma sín sé farin til Nangi-
jala, en þá bræðurna Ljónshjarta
vantaði víst ömmu.
Starfsfólki hjúkrunarheimilisins
Uppsala þakka ég góða umönnun
og ekki síst Árdísi frænku sem
sagði sjálf að það hefðu verið for-
réttindi að geta verið svona nálægt
ömmu daglega í öll þessi ár. Það
hefur ekki síður verið ómetanlegt
fyrir okkur að vita af ömmu í svona
góðum höndum.
Guð geymi þig, amma mín.
Esther Hermannsdóttir.
Elsku langamma.
Við vorum svo heppin að eiga þig
sem langömmu og fá að búa nálægt
þér síðustu árin á Fáskrúðsfirði.
Takk fyrir hvað þú varst alltaf góð
við okkur og takk fyrir alla vett-
lingana, sokkana og ekki síst fyrir
alla nammimolana sem þú stakkst
upp í litla munna.
Þín verður sárt saknað, guð
geymi þig.
Þín langömmubörn,
Jóhanna Sigríður,
Laufey Birna
og Guðmundur Örn.
Elsku langamma, þú ert ein fal-
legasta og besta kona sem við höf-
um kynnst og erum stolt að eiga
þig sem langömmu.
Það var alltaf gaman að heim-
sækja þig, fá hlýjar móttökur og
góða mola áttir þú alltaf handa
okkur. Takk fyrir alla lopasokkana
og -vettlingana sem þú hefur
prjónað og gefið okkur gegnum tíð-
ina.
Við viljum þakka þér fyrir allar
stundir sem við fengum að eiga
með þér.
Þú verður alltaf í huga okkar,
Guð og englarnir geymi þig.
Þín langömmubörn,
Ármann Andri, Íris Eva
og Anna Valdís.