Vísir - 23.12.1951, Blaðsíða 17

JÓLABLAÐ VISIS
17
SLEG
m 'Vwmmt&Bm
Smm

Nóíield tók nú eftir því, Kin'n í ókuiinfi borg, með
að hestarnir átu ekki. Hest- háreysti og iltáfkála btfrjí
ar á þessum slóðum ganga arlífsins í kringum Iiam.,
úti á grésjunum aílan vet- er einmanalegasti stáöur. "i
urinn og krafsa snjóinn of-. heiminum fyrir sléttnbú
an af grasinu með fólunum. ann. En aleinn á gresjunni,
En þegar þeir eru heftir á
framfótunum, geía þeir
ekki athafnað sig. Þetía
dugði ekki. Þeir urðu að
geta étið og safnað orku
fyrir morgundaginn. Ilann
tók því af þeim hnapp-
heldurnar og sleppti þeim.
; Hestarnir litu á • manninn,
þegar hann gaf þeim ÍTclsið,
eins og þeir væru í
hvort þeir ættu að taka hrakningúm
þetla alvárlega, supu svö
hregg og stukkú ut í mýrkr- Farangúrinn
ið, og, létu Gyðinginn um að fiimzt ekki.
ráða fram úr þvi vanda- Hann fór
með ekkert nema endalausa
flatneskjuna ;; I! í um kriný,
grafþögla, með sindrandi
stjörnur í frcísíkólgunni, og
hvíta snjóbr. iðuna yfir ðllu,
það hlýtur að vekja ógn í
huga borgarbúans. Nofield
fannsí það hræðilegt. Ilann
sagðist hafá' kvalist meire
sálarlega þessa nótt en
vafa, | nokkurntjnia síðar -á
sínum.
máli, sem nú skapaðist.
Fj-rsía nótt
úíilegimnar.
Þetta var nú Ijóta á-
slandið! En Nofield tók þvi
með sfillingu og gérði ráð-
stafanir sem hægt var. Hann
tók saman pjönkur sínar
og hlóð þeim við höfðalag
silt, til skjóls gegn nöprum
vindinum, fór í loðkápuna,
fagðist fyrir, vafði um sig
geitarski u nsf eldiiiUm og
rejmdi að sofna. Sulturinn
hélt fyrir lionum vöku fj-rsí
í stað, en svo rann lionum í
brjóst. Þetta var fja’sta nótt-
in, sein hann var einsamall.
Einsamall! Það orð bar
örlagaþrungna reynslu í
skauti sér fyrir Nofield.
á fælur í birt-
ingu, og bjó sig undir að
halda áfram. Hvað átti hann
að gera? Vindurinn bafði
næstum því sléttað út slóð
liestánna. -Ætti hann að
! ylgja slóðinni eða reýna að
t:nna tjaldbúðir rauðskinn-
',nna? Þegar hann athugáði
flatneskjuna í kringum sig
nánar, þótfist hahn*vita, að
'sig héfði hraltíð af sloð-
'nni Hann ætlaði að finna
f lóðina og eftir það æílaði
háiin að rekja hana niður
að ánni og þaðan yrði auð-
I! átað að Ijöldunum. Þá
I skyldi hann strax hefja við-
siciptiii. Þetta var ekki eins
; slsémt og hann hafði haldið.:
| Y-.mm,- hið trausta akkeri
sálarinnar, 'hughýéysti hinb
vdluráfandi vesaling. Áfall-
.jið varð þvi íilfinnanlegra,
þcgar vonin brást. Og þess
var ekltí langt að bíðá.'Hvar
\ sem hann leilaðj, þá tókst
honurn hvergi að finna neina
slóð, hvörki gamla né ný-
Iroðna. Bráðlega hafði liann
farið svo langt í'rá áningar-
staðnum, að hann hafði
rnisst sjónar á runnanum,
sem dótið hans var hak við. Uni miðjan daginn varð sól~
Hánn stanzaði snöggvast til
að átta sig á stefnunni. Að
líðustu kom hann auga á
ruiinami — pílviðarrunna á
yinstri hönd. Hann var hand-
ýiss um, að þeíta væri stað-
Úrinn, en varð aðeins fyrir
onbrigðum, þegar hann
kom þangað. Aftur og aftur
rcvndi hami. Hann vcirð að
finna dótið, því þáð var ekki
falið — og ef einhver kæmi
nú þessa leið! Sál Gyðingsins
afhjúpaðist.
íleynt að rekja
slóð hestanna.
Og Ieitin har
að lokum
skinið hlýtt ög notalegt, og
Nofiehl varð létt í skapi. —-
Kriugumstæðurnar voru að
vísu ekki þægilegar, hugsaði
hann, eu vel gætu þær verið
verri. Til dæmis ef hann
hefði livorki haft kaffibaun-
irnar né wliiskýið, eða‘ ef
haiin befði verið: komimi
einni dagleið leugra frá
kofanum lians Schneiders?
Þá liefði hann verið í vanda
staddur. En þegar hann vséri
búinn að könia Idyí'iunum
fyrir á öruggum stað og hefði
kaffihaunirnar til að lyggja,
þá trúði Iianil ekki öðru én
að liami Icæmist í húsaskjól
árangur — hann var rétt að;hjá Þjóðverjanum fyrir
segja dottinn um hafurtask- næstu nótt. Hann seitist á
ið, þegar hann var búinrt að klyfjarnar til þess að hvíla
taka stefnu á „staðinny sig, því hanrt liafði verið far-
nokkur liundruð metra í inn að þreytast síðasta hálf-
burlu. Hami leysti upp fögg- limann, og hann fann til
urnar og fann kaffibaunirn- j tómleikatilfinningar í mag-
ar. Hann hellfi þeini í vasa anum. Sléttuhundur kom til
sinn og fékk sér svo vænan jhans og scttist i tuttuga
leyg. af whiskýinu. Það skrefa fjarlægð, virti hamx
svo
fyrir sér og skokkaði
hurtu í austurátt.
brenndi hanii í kverkarnar,
og hanii sveið niður í maga,
en áhrifin voru góð, og hann
endurtók inntökuna, Hann Nofieíd kelur
komst nú fljótt að ákveðinni áfótum.
niðurstöðu. Það var til eink- | Heimskinginii bar báðar
is að leita lengur að slóðinni. klyfjarnar, feldiim og yfir-
Bálítill bíundur numdi fáða bót á þessti.
Hann ællaði að relcja slóð
hestanna til balca.
Hann var liress í liuga, þeg-
ar liann fór í yfirfrakkann,
lcastaði geitarskiniísfeldin-
uin á bakið, lyfti á sig klyfj-
unum og lagði af stað tál
mannabyggða og öryggis.
frakkami sinn um átta kíló-
metrum lengra, áður eix
hann varð' uppgefinn, og
með þvi tiltæki eyðilagði
hánn næsíúni alla niöguleika
sína á að koxnasl til Schnei-
d«rs, því auðvitað 11111:111
xFramh. á bls. 20,