Vísir - 23.12.1951, Blaðsíða 26

26
JÓLABLAÐ VlSIS
heyra ,mús naga eitthvað
hart.
„Með ]>raut skall þú börn
fæða,“ hafði guð sagt við kon-
una forðum um leið og. hann-
rak hana út ur ParadíS.
Hversu náðarlaust var þeim
dómi nú í'ullnægt, hér í sáuða-
húsinu frá Heiði. Þó var ann-
ar dómur enn grimmari, því
að skrifað stóð: „Laun synd-
arinnar er dauðinn.“ Guð-
rún Þórðárdóttir hætti
skyndilcga að hij'óða, reis
upp og þreifaði fyrir sér.
íióndur hennar fundu
strax það sem þær leituðu að,
en það sém eyru hennar
þyrsti eftir, það lét á sét-j
stánda. Barn hennar grét
ekki, og ekki hreyfði það sig
heldúr, — það var dauðinn,
sem hún hafði alið, sálár-
laust lík af barni. Hún skiltli
iniili sín og þess með skærun-
um, svo reis hún á fætur.
Eiginlegrar sorgar fann hún
ekki til, en kvalir leið hún.
Henni fannst, allt blóðið
vera runnið úr æðum séi* og
taugarnar slitnar í búta.
Samt gat hún staðið á fótun-
um, beygt sig og rétt sig-upp
sömuleiðis, og hún gat hugs-
að.
„Svo þér var þá lilíft við
stríðinu,“ tautaði hún og tók
að sveipa handklæði utan um
barnskroppinn. „Veslings
unginn minn. Öveðrið Vakti
þig ekki eins óg liin börinii.
Þú færð að sofa áfram —
. sofa og sofa.“ Hún grét ofur-
lítið og lét heit tár sín l'alla
ofan á. líkið, sem strax var
byrjað að kólna. Allt í einu
greip hana nú hugsUn: Það
var enginn, sem liafði hug-
mynd um þessa fæðingu,
eteki einu sinni að hennar
væri von, nema Jórunn ein,
húsfreyjan á Hömrum, og
ekki var líklegt, að hún kysi
frá möi’gu aðsegja, ótilneydd.
Ekki vissi hún heldur til, að
Jóel litla grunaði nokkuð.
Æjá, hann Jóel, hvað var
orðið af drengnum hennar?
Ilún liafði sent hann einan og
dauðuppgefinn út í haust-
nóttina, — hvers vegna? —
Jú, nú múndi hún það, hún
hafði vilja forða honum frá
þeirri óbærilegu reynslu að
verða vitni að því, sem hér
hafði gerzt; auk þess vissi
hún lífi hans teflt í meiri
tvísýnu með því að láta hann
setjast að hér í kofanum, vot-
an, kaldan og matarlausan,
heldur én þó að liann reyndi
að brjótast til bæjar.
Það færðist mikill og
furðulegur þróttur í Guðrúnu
við hugsunina um þetta.
Sonur hennar yrði að lifa.
Missti hún hann, mátti hvað
eina glatast, jafnvel sál henn-
ar sjálfrar. Hans vegna yrði
hún að halda áfram að leyna
öllu, láta sem ekkert hefði
gerzt. Hún tók léreftsstrang-
ann og vafði sig með honum,
næstum ótrúlega fast reyrði
hún léreftinu utan um sig,
til þess að gera vaxtarlag
sitt eðlilegt, þrýsta gliðnuðu
formi líkamans saman á ný.
Blóðið óttaðis.t hún, eldti. svo
mjög,. blóð konunnar.
streymir mánaðarlegd og lit-
ar idæði hénnar rauð, en það
flýtur þögult og hrópar ekki
til neins, — gagnstætt blóði
Abels.
Hún tókmú barnskroppinn
upp og byrjaði að fálma sig
u tar ef tir gólfinu.
„Eg verð að fela þig ein-
hvers staðar mn sinn,“ uml-
aði hún í barm sinn. „Ein-
hvers staðar hlýtur að vei*a
kirkjugarður hér í grennd-
inni.“ Og lnin sá sjálfa sig á
næturþeli, hvar hún leyndist
með þennan litla reifa-
stranga í fanginu og reku við
hönd. Svo var húri allt í einu
komin að sáluhliði, og sá sig
Ijúka því upp hljóðlega og
ganga inn 'í garðinn. Nú
kenndi hún hinn þunga súr-
sæta eim, sem stígur upp af-
rotnandi leifuin jarðarhfsins,
ilm dauðans, og það mundi
kannske vera nýlegt leiði úti
i einu hominu. Þangað héldi
hún og tæki að grafa með rek-
unni. Nei, fyrst mundi- hún
gera bæn sína, iðruriarfulla,
angurbljúga, knýjandi á dyr
náðar og miskunnar fyrir
sig, stórsyndarann, og-þenn-
an sinn dapurlega ávöxt.
Og liún myndi einnig beina
nokkrum orðum til hans,
sem hér hvíidi, biðja hann að
Ijá þessum litla aiuningja,
sem aldrei sá dagsins ljós,
rúm við fótagafl sinn. Þann-
ig mundi hún koma barni
sinu, andvana fæddu, í vigða
mold, — að vísu án.prests og
yfirsöngs, en þó með nokkr-
iun hætti i nafni guðs föður.
Austan undir liúsgaflinum
risu nokkrir stuðlabergs-
drangar og hölluðust á ýmsa
vegii og myndaðist á einum
stað þröng smuga milli
tveggja þeirra, lokuð að of~
an; en nægilega rúmgóð var
hún að neðanverðu til þess
að smeygja mæíti inn í hana
litilum hlut. I þessari kletta-
gjólu fól-nú Geiðrún Þórðar-
dóttir afkvæmi sitt sveipað
handklæði, — annan rié veg-
legri umbúnað gat hiin ckki
veitt að sinni, — og byrgði
opið með torfusnepli, sem
hún fann við húsvegginn.
Ekki vissi hún ]ive langt
var liðið nætur, er hún hafði
lplcið þeSsu, en hún gizkaði
á, að nær mundi óttu. Það var
hætt að rigna og vindurinn
nú genginn til vesturs. Hann
gnaiiöaði gustillur og . kald-
rænn í grjóthóhun og kletta-
borgum fellsins og bar með
sér lykt af hausti, — blautu
og visnuðu grasi; GLiðrún
Þórðardóttir liallaðist ripp að
stórum steini og skalf.
„Nei,“ hugsaði hún, „ekld
að setjast um kyrrt,“ því
liún fann jörðina toga í sig
og lokka sig til að leggjast
niður, ,en hún vissi, að það
var dauðinn. Dauðinn bjó í
þeirri hvild, sein jörðin bauð
henni mina, það fann hún
mætay.el,-en í nótt mátti hún
ekki deyja- Hún yrði að
minnsta kosti að komast upp
aðVHeiði til þess að -vita um
hann Jóel, og hún reis á í'æt-
ur. Áður en hún legði að stað
yrði hún þó að afmá sem
bezt ölL verksummerki í fjár-
húsinu. Að þessu vann hún
langa hríð, — hún bar hey-
ruddann meira að segja. aft-
ur á jöturnar og lakið sitt
þvoði hiin og vatt upp úr
regnvatnspolli, sem safnazt
hafði í dældótta klöpp utan
við húsvegginn. Mjög skarður
máni, á síðasta kvarteli, var
tekinn að vaða í slíýjum uppi
ýfir henni, þvi létt hafði til
með vestanáttinni, en hin
bleika glæta hans gerði ekki
annað en valda henni ofsjón-
um, henni virtist hún sjá ör-
lítíð, náfölt barnsandlit
liggja á gægjum bak við stór-
an stein skammt í fró, en
þegár hún gætti betur að’,,
var það ekki annað en gul
mosaskóf. Loks liætti hún
þessu ömurlega bjástri sínu,
tróð votum tuskunum í pok-
ann.og skjögraði af stað nið-
ur fellið.
oec®»e©í)e©ao»eœo®o®'oc®©e®oe®o® í®oeooo©íi@0ffl®a®oœo®aeiofflo6«s®eoo
<9
' ©
@@@0©©©©@©®®©©©©©©©©©©©©0©©0©@ii©©©©©©@0©©©©©©©©©©@©©©©©e©e©©*
©
©
©
o
©
©
@
&
©
©
. ©
■;C
0
0
©
©
©
€»
©
©
©
©
0
. ©
©
- @
©
©
©
. ©
. ©
©
©
©
©
62
©
©
©
0
0
0
0
0
0
©
©
©
©
©
©
0
0
0
©
0
©
0
0
©
©
©
©
0
m
©
o
0
0
0
0
■ ©
b ©
©
©
0
,0
©
©
©
Q
©
©
O
©
©
0
©
e
©
&
©
©
©
©
©
©
©
©
Otvegum, gegn gjaldeyris- og innílutningsleyfum, hin-
ar þekktu DEUTZ DIESEL-bátavélar, ennfreriiiir DEUTZ
DIESEL-Iandvélar, af ýmsum stærðum.
Margar ára reynsla er fengin hér á landi fyrir þessum
vélum. — •
Klockncr Hubolt Deutz mótorverksmiðjan er ein stærsta
og elzta verksmiðja í sinni grein.
Gefum frekari upplýsingar ef óskað er.
Aðalumboðsmenn á Isiandi:
a
o
©
e
e
e
©
&
®
©
©
<i»
©
©
©
©
©
©
0
©
©
©
©
0
©
0
0
0
©
-©
(©@©©©©®©©©©©@©e©®©©e®©©®©©«®©
0
m
©
©
©
Q
©
©
0
©
©
e
©
©
©
©
©
©
©
&
©
0
©
e
©
©
©
©
©
©
©
©
0
©
©
O
©
■ ©
©
©
©
©
©
©
©
0
©
©
©
©
©
©
©
©
0
0
0
&
©
©
0
©
0
0
utvegum viS gegn gjaldeyris- og innílutningsleyfum
ailar teg. af pappír.
m/aur

& B®| ©í
ippétrsv&rMaír
yníbúia
©
©
•0>
@)
@>
m
©
o
9
©
©
O
©
©
©
©
0
©
a
©
B
©
m
©
9
0
©
©
0
0
0
©
0
0
©
©
0
0
0
©
9
Verð og sýnishora fyrirliggiandi.
S U O M t
nruAND
Einkaumboðmenn jyrir: The Finnish Paper mills Ass.
Finnis Board Mills Ass.
Finnish Paper and Board Converters’ Association.
•o®eeeeeee®®6®eeeeeeee«e••«••••eeeee®®eeeeee*eaeaa®9®ec®e®e