Vísir - 23.12.1951, Blaðsíða 6

JÓLABLAÐ VISIS
6
*-
jað, engin slæm tíðindi, eins
og séra Hreinn gæti ekki
komið öðru vísi en með
slæmar fréttir, blessaður
karlinn? — Hún hafði fengið
bréf frá Arnóri nýléga, auð-
vitað var hann hress og heill
heilsu, hann Amór hennar.
-— — Ónei, því miður, prest-
urinn var ekki vanur að
koma erindislaust, hafði hann
nokkurn tíma gert það? Jú,
hann hafði litið til hennar á
afmæli hennar í fyrravor, og
svo höfðu þau komið um
jólin, — þegar hún bauð
þeim. Og nú var ekkert af-
mæli og ekkert boð. Afmælið
hennar, — hið fimmugasta
•—var ekki fyrr en eftir mán-
uð. Iskyggilegt var þetta, —
hi’æðilegt! — En nú var
, presturinn kominn að dyr-
unum og María, sem var ein
heima, gekk til dyra, óstyrk
og titrandi en þó einbeitt og
staðráðin í því að láta ekki
hugast fyrr en í fulla hnef-
ana. —•
— Komið þér hlessaðir og
sælir, séra Hreinn, — sagði
hún glaðlega, — velkominn,
það var sannarlega ánægju-
legt að sjá yður.
— Já, komið þér sælar,
María mín, eg--------
— Það var fallega gert af
yður að heimsækja mig, —
sagði frúin, óðamála, hún var
óvenjulega hámælt, rauðir
flekkir í kinnunum; hún lét
dæluna ganga meðan prest-
urinn fór úr kápunni, hún
hengdi liana upp og hattinn,
opnaði hurðina — gerið svo
,vel, séra Hreinn, gerið svo
.vel að fá yður sæti.
En séra Hreinn fékk sér
ekki sæfi. Hann tók upp
hvíta klútinn og þurrkaði úr
augunum, — hann var merki-
lega voteygur. Var hann það
annars ekki alltaf? Jú, María
minntist það. — Svo fór hann
að ganga, hægt um gólf, al-
veg eins og þegar hann, —
nei, María vildi ekki hugsa
um það. — Hún stóð við
dyrnar, ókyrr og í uppnámi,
en hið ytra að sjá stillt og
roieg. : pm
l . V.O*—' -•<• HUj.
— Eg, Ijyrjaði séra Hreinn
og staðnæmdist.
—- Já, greip liún fram í
fyrir honum, — eg get ekki
sagt yður það hvað mér þótti
vænt um að þér lituð inn til
mín. Þér þiggið hjá mér kaffi,
— það er einmitt kaffitimi
núna!
Presturinn horfði á hana,
undrandi, liann furðaði sig
á þessum æsingi, eða var
hún svoua ör vanalega? —
Maríu, ai’tur á móti, sýndist
hann óvenjulega þungbúinn
og alvarlegur. En var hann
það ekki ætíð?
. i — Eg kom hingað í dag,
kæra frú María, af því — —
— Afsakið, séra Hreinn, eg
ætla að hiðja stúlkuna að
hita kaffið, — og með það
• var hún rokin út.
Séra Hreinn fékk sér sætí
og hristi höfuðið. Aumingmn,
tautaði hann við sjálfan sig,
— ósköp er hún _æst og und-
arleg orðin.
Að örskammri stundu lið-
inni kom frúin inn aftur og
settist þegar við borðið á
móti prestinum.
— Eg fékk bréf frá Amóri
núnum í fyrradag, — sagði
hún lágt. Nú var enginn æs-
ingm’ né órói í máh’ómi, né
fasi, liennar. Hún horfði beint
á prestinn, skærum, alvarleg-
um augiun — og honum datt
í hug liversu falleg og ungleg
hún væri ennþá, fimmtug
konan. — Bréfið var að vísu
hálfs mánaðar gamalt. Þeir
voru þá að leggja af stað frá
Reykjavík í söluferð til Eng-
lands.
— Já, sagði séra Hreinn og
stúndi við, — þeir —
— Hann skrifar allt gott,
greip María fram 1 enn einu
sinni, en talaði þó hægt og
rólega. Það var líkast því, að
hún væri að tala við sjálfa
sig. — Mér finnst eg ennþá
heyi’a fótatakið í litlu fótun-
um lians, — það var um vor,
eg var með hann í sveitinni,
þá, nokkrar vikur, fram á
sumar. Eg var inni í stofu,
þá heyrði eg hann koma,
blessaðan drenginn minn,
hann var lengi að bisa við að
opna útidyrahurðina, —
stuttúr og þrekinn, svo koniu
litlu fæturnir tifandi, — eg
heyrði hann vera að tauta
mamiiia, mamma mín. Og
svo kom hann inn til mín,
rjóður í kinnum, — hann var
með nokliur blóm, sóleyjar
og fíflar voru það víst, þrjú
eða fjögur blóm. — Mamma
eiga, mamma góð, sagði hann.
Ö, það er eins og þetta hafi
gcrzt í dag, núna þessa stund,
— sé að gerast. Og þó eru
yfir tultugu ár síðan. Eg
heyri enn fótatakið, sé liann,
heyri hann tala.
— Já, atburðir, þótt litlir
virðist, gcta oft gleymzt ótrú-
lega lifandi, sagði séra
Hreinn, mildur í máli og það
er holt og hugljúft að minn-
ast margra liðinna atvika,
enda þótt —
— Fyrirgefið góði séra
Hreinn, sagði frúin, — þótt
eg grípi ennþá fram í fyrir
yður, — þér getið sjálfsagt
skilið mig. Þér hafið áður
konúð liingað og stundum
með þungbærar fréttir. — Eg
man það líka, þegar hann var
fenndur, þá sögðu þér okk-
ur að hann væri góður og
efnilegur drengur. Aldrei
hafið þér sagt annað en gott
um þenna dreng. Þannig
hafið þér fæ.rt mér bæði gleði
og sorg. En þér segið ætið
satt.
— Þakka yður fyrir, María,
sagði presturínn, blíðlega. —
Því miður hef ég, stundmn,
orðið að flytja yður sorgleg
tíðindi og —
, —Eg veit hvað þér ætlið
að segja, lnin hallar sér á-
fram, starir á prestinn, náíol
í andliti, en herst við að halda
sér í skefjum, — Hann hel'ir
aldrei verið mér til annars
en gleði, hann Amór minn,
blessaður drengurinn. Aðeins
eitt skyggði á, hánn vildi
verða sjómaður, ekkert ann-
að. Og þessvegna er nú kom-
ið sem komið er, — hún
spratt á fætur, studdi hönd-
únum á borðið.
— Þér megið ekki segja
það, séra Hreinn, í Guðs
nafni, þér megið það ekki! Eg
get ekki heyrt það!
Séra Hreinn reis úr sæti
sínu, skelfdur. — Kæra frú
María, sagði hann, við livað
eruð þér svona dauðlirædd, —
hvað gengm* að yður? Eg
veit elcki til þess að neitt sé
að.
Stundarkorn starði hún á
prestinn, eins og hún áttaði
sig ekki fyllilega á því, hvað
var að gerast, svo var eins
og hún félli saman, — minnk-
aði. Hægt og rólega geldc hún
að stólnum sínum. Þar sem
hún var vön að sitja, úti við
gluggann, settist niður, tók
höndummi fyrir andlitið og
grét hljóðlega.
Að lítilli stundu liðinni,
hætti hún að gráta og prest-
urinn, sem gengið hafði um
gólf þegjandi, staðnæmdist
hjá henni.
— Eg skil þetta ekki, sagði
hann. Erindi mitt hingað var
að óslca yður til liamingju
liieð fiimntugsafmæli, kæra
vinkona. Eg finn nú að þér
eruð þreytt og lasin og sé eft-
ir að ha'fa gert yður ónæði.
María horfði tárvotum
augiun á prestinn, — Drott-
inn núnn, sagði hún, —:
drengurinn er þá lifandi!
Má ég trúa því, séra Hreinn?
— Ekki veit ég annað,
kæra frú María, og ég treysti
því að -svo sé. — Nógu oft
er ég búinn að flytja yður
sorgleg tíðindi, guð forði mér
frá því að þurfa að gera það
oftar. Og nú get ég vísj: ósk-
að yður til hamingju með af-
inælið, nú óttist ]>ér elcki
lengur þótt ég kæmi til yðar.
— En afmælið mitt er elclci
fyr en eftir mánuð, það er
18. júni ekki 18. maí. —
— Svona er minnið mití
orðið, sagði séra Hreinn -
ég var konúnn út á götu
þegar ég þóttist muna þetta.
Svona er það þegar konan
er eklci heima — þá vcrð ég
alltaf að líta í kirkjubókina,
ef ég þarf að muna afmæli.
Og svo héldu þér, — kæra
vinkona -— að ég lcæmi, enn
einu sinni, með sorgarfrétt!
— Getið þér fyrirgefið
mér, sagði María, að ég greip
svo oft frarn í fyrir yður
áðan? Ég gat eklci heyrt þessi
voðalegu orð, sem ég liélt að
þér yrðuð að segja, — ég var
að vona að þetta reyndist
draumur, martröð, og að ég
mundi vakna, — að ég gæti
tafið fyrir þessu hræðilega
og vaknað, áður en ég Iieyrði
það.
—- Já, ég skil, — ég skil,
sagði séra Hreinn, — Það er
eklci alltaf auðvelt að vera
það sem kallað er sendiboði
sorgarinnar. Einnig ég hef
oft óskað að ]iað sé draumur,
Erlent ævintýri:
Töí riiktMÍal I ei ss«.
Einu sinni var gamall
prestur á ferð. Haun kom að
gistihúsi, fór þar inn og tólc
sér sæti.
Litlu síðar kom unglings-
piltur úr nágrenninu inn í
veitingastofuna. Hann var
þreyttur eftir erfiði úti á alcri.
Hann settist hjá presti og
tólcu þeir tal saman.
Þegar minst varði tók hinn
ungi maður að lcvarta undan
hfskjörum sínum. „Því kvart-
ar þú, sem ert ungur og
hraustur“ mælti presturínn.
„Hvaða ánægju heldur þú að
ég hafi af því að vinna dag-
lega frá morgni til kvölds?
Ég vildi heldur vera hers-
höfðingi, vinna sigra, eða
vera ríkur maður, lifa í eilíf-
um veizluhöldum og hlusta
á fagra hljómlist, eða vera
háttsettur við hirðina, önnur
hönd keisarans og afla ætt
minni auðs og valda. Það
sem ég þarf til að segja það.
Hjá yður, lcæra María, var
þetta nú aðeins draumur,
vökudraumur að vísu, — og
undrið hefur slceð, — þér
liafið valcnað, heil á húfi í
þetta sinn.
Frú María geklc út að
glugganum. — En það bless-
ao veður, lconiið glaðasólslcin!
— Það hefur verið glaða-
sólskin og blíða í allan dag,
sagði séra Hreinn og hló góð-
látlega. —- Þér hafið lcannske
ekki tekið eftir því fyr, kæra
frú María?
lcalla ég ánægju. Ég vil
hækka i heiminum, en hér
er ég aðeins fátækur erf? •
ismaður, og það er hin ir> *'
eymd.“
Þegar hann hafði sagt
þetta, kom allt i einu svefn-
dru'ngi yfir hann og meðan
gestgjafinn útbjó matinn tók
presturinn eitthvað sem líkt-
ist lcodda upp úr poka sínum
og sagði við unga manninn:
„Legðu þig á koddann og ósk-
ir þínar munu rætast.“
Koddinn var úr einhverju
töfraefni og opinn til end-
anna.
Þegar pilturínn lagði höf-
uðið á hann, varð koddinn
hið innra alt í einu svo stór
og bjartur, að ný veröld hlasti
við og áður en varði var yng-
ismaðurinn kominn heim á
ættstöðvar sínar.
Litlu síðar kvæntist liann
fallegri stúlku og efnaðist.
Hann klæddist purpiu’a og
líni og hfði dag hvern í fagn-
aði og við lærdómsiðkanir.
Hann tók embættispróf, varð
nolcki'u síðar fylkisstjóri og
þremur árum seinna forsætis-
ráðherra, 1 langan tíma hafði
hann hylli keisarans en loks
kom ípótlætið yfir hann.
Hann var kærður fyrír drott-
inssvilc og dæmdur til dauða.
Hann var fluttur með noldcr-
um öðrum glæpamönnum
til aftölcustaðarins. Idann var
látinn krjúpa og böðullinn
lcom með nalcið sverðið.
Frh. á 34. siðu.
Indverjinn, er stekkur þarna í loft upp, er einn kunnasti
listdansari á Indlandi. Hann er um þessar mundir með hópi
indverkra listdansara að sýna listir sínair í London. Ind-
verjinn heitir Mrinalini Sarabhai.