Vísir - 23.12.1951, Page 30

30
JÖLABLAÐ VISIS
með, og ek yður á stöðina.
t>ér verðið svo að halda kyrru
fyrir svo sem tvo daga.“
Á meðan læknirinn var
f jarverandi féklc Jim morgun
unverð. Hann varð alltaf
hrifnari og hrifnari af Hazel.
Hún mælti: „Viljið þér ekki
reyna að liðka hnéð, áður en
læknirinn kemur? Vitið hvort
þér getið gengið inn í næsta
3ierbergi.“ Jim gekk um stof-
una og Hazel gekk við hlið
hans.
Hann staðnæmdist skyndi-
lega og góndi af undrun.
Hami leit inn í aðra stofu
við hlið þessarar, er hann var
staddur í. Þar sá hann diska,
cr auðsjáanlega voru úr gulli.
Amma ungu stúlkunnar hafði
átt þessa diska. Og vegna
þess að móðir Hazel þótti
vænt um þá, hafði hún haft
þá uppi við. Þessum sið við-
hélt Hazel. En vitanlega hefði
átt að hafa þvílíka dýrgripi í
læsti’i hirzlu.
Læknirinn kom, án þess að
herja að dyrum. Hann sá
augnaráð Jims, er hann kom
inn.
Lælmirinn mælti frémur
kuldalega: „Ungi maður! Eg
híð. Ef þér eruð tilbúinn, þá
komið strax.“
Hazel rétti Jim höndina og
mælti: „Veriðþér sælir, herra
Dodson. Eg vona, að hnéð
verði jafngott. Ef þér komið
liér á þessar slóðir, þá látið
mig vita, hvernig yður líð-
ur.“
Á leiðinni til stöðvarinnar
sagði Jim með hálfum huga:
„Ungfrú Winton er el'nuð
og fögur.“
Læknirinn svaraði stuttai’a
aralega: „Það er hún. -—■ Og
eg hálsbrýt livern þann
mann, er misnotar vingjarn-
leik hennar!“ Þessi athuga-
semd þaggaði niður í Jim.
Hann hugsaði með sjálfum
sér: „Hugsa sér að svo fín
hefðarmær skyldi fara þess
á leit, að hann kæmi aftur.
En dýrgripirnir ? Og gull er í
háu verði þessa stundina !“
Hann var að velta þessu
fyrir sér alla leiðina til
London.
Jim fór út um kvöldið og
drakk sig kenndan. En það
gerði liann sjaldan, og allra
sízt, ef hann hafði í hyggju
að gera innbrot innan
skamms.
I veitingahúsinu hitti hann
tvo þjófa, er hann þekkti, og
stundum liöfðu unnið í fé-
lagi við hann. Jim sagði þeim
frá húsinu og hvað þar væri
hægt að fá.
Jim vaknaði með liöfuð-
verk morguninn eftir. Harm-
aði hann það að hafa trúað
hiniun þjófunum fyrir
leyndarmálinu. Það var Vani
hans að láta líða nokkurn
tíma frá því að hann hafði
athugað stað þann, er liann
ætlað! að stela, þar til hann
hófst handa.
En nú varð hann strax að
mata krókinn, svo að hinir
næðu ekki í dýrgripina.
Síðari ihluta næstu nætur
brauzt Jim inn í húsið. —I
Það var eltki erfitt verk.
Hann stakk gull og silfui’-
mununum í poka. En hann
gat ekki komizt nxeð það allt
sanxan. Hann var rétt kominn
með hina þungu byrði sína
út um gluggann, er hann
heyi’ði mannmál. Hann faldi
sig bak við i’unna.
Jíqx þekkti málrúnx manna
þeirra, er þarna vora á ferð,
Það vora þjófai’nir tveir,
senx lxann sagði leyndamxál-
ið. Hann glotti, er hamx sá
þá klifra upp stiga, og fara
inn í húsið — og koma tónx-
henta aftur. Eftir, að þeir
vox’u farnir, dvaldi Jim dálitla
stund í felustað sínum. Svo
tók hann pokann og hélt á-
leiðis að handvagni, er hann
hafði falið nokkur hundruð
metra frá húsinu.
En svo staðnænxdist hann
skyndilega, hélt til hússins,
og klifraði upp stigann og
fór inn með þýfið. Jim hafði
ekki verið í húsinu lengur en
finxnx mínútur, er Ijósgeisli
féll á haixn í gegnuixx glugg-
ann utan frá. Lögregluþjónn
stökk inn um gluggann og
greip i liálsmálið á Jim og
nxælti: „Þér skuluð ekki
veita mótspyrnu. Nú höfunx
við klófest yður, og staðið
yður að þjófnaði.“
Jim kom fyrir rétt. Rook
lögregluumsjónai’maður gaf
skýrslu. Hann kvað það
ábyggilegt, að fanginn hefði
fi’amið tvö önnur innbi’ot..
„Það er kunnugt,“ íxxælti
haixn, „ að þessi Jim kom í
hús xmgfi’ú Winton í því
augnamiði að stela þar síðar.
Hann lézt lxafa íxxeitt sig í
hnénu og var þessvegna hoð-
ið inn í húsið. En fyrir þenna
vei’knað yerður honunx elxki
refsað, þar sem ungfrú
Winton kveðst ekld höfða
mál á hendur honuixx.“
Cr sæti sínu á bekk sak-
borninga, horfði Jiixx á ung-
fi’á Hazel. Augu þein’a nxætt-
ust. Og Jim gladdist íxxjög,
er hann sá, að liún, skildi
hvemig í öllu lá. Ást hans
blossaði upp.
Dónxsforsetinn hnyklaði
brúnir sínar. Harrn nxælti:
„Fangin var þó staðinn að
þjófnaði.“
„Nei,“ sagði umsjónarnxað-
urinn, „hann var að skila
þýfinu, er hann var hand-
tekin.
Jim var sýknaður.
Nunnumar kunna líka að meta góða veðrið, og spóka sig
hér á myndinnii, er þær eiga frístund.
Heiidvewæ íubb
1 Þúrndds E. Júnssonar

Halinaristrætí 15. Merkjavík
Sími 1747 — Símneini l*«i*ocldiir
KuupÍB' œtiö hœsta rerðí:
Mrossháf
twairnir
Gœmr
Mtteíif
Kálfshinn
Seishinn
o. /7.
’©©
Öii
ígiÞÍsfafgldmm
falmðist
fmtnaði
frá
i d

Klæítaverzlui
Andrésar Andréssonar