Vísir - 23.12.1951, Side 28

28
JÓLABLAÐ VISIS
eð bezt vseri að trufla hana
ekki í bænagerð sinni. Hann
snaraðist út á hlað, signdi
sig og leit til lofts. Veður var
orðið gott, lygnt og milt og
úrkoma engin, en frá ánni
heyrðust dynkir miklir og
skruðningar. Nú kom Bárður
út og síðan þeir Jón og Jó-
hannes. Bárður sótti reipi og
hærupoka í skemmu sína, og
síðan var gengið til skemmu
Indriða. Ljós var í loftinu og
skemman ólæst að vanda, því
að ekki vildi Indriði þurfa
að ónáða sig úr skinnból-
inu, þó að eljur hans kæmu
og færu. Þcir félagar fóru
hljóðlega. Þeir hvísluðust á,
en síðan gengu þeir í loftið,
Bárður og Baldvin. Þegar
þeir komu upp á skörina, vek
véku þeir sér við og litn inn
eftir loftinu. Síóðu þeir báð-
ir sem agndofa. Á sldnnuum,
sem voru beður Indriða,
hvíldu þau hlið við hlið,
hann og Guðbjörg húsfreyja,
og nöguðu sinn hvorn
bringukollinn.
Bændunum varð orðfall, en
Indriði hrosti í skin kolunn-
ar og mælti:
„Óþarft er að ganga hljóð-
lega um húsakynni mín.
Veit eg gjöria hvað á seiði
er, og vita mátt þú það nú,
Baldvin — og þið f'élagar
allir, að vont er hvort
tveggja, að treysta þeim
manni, sem eklci á fullan
trúnað konu sinnar, og að
liitta þann varbúinn, sem nýt-
ur fyllstu hylli grannkvenna
sinna.“
Þá er Indriði hafði þetta
mælt, greip hann bolöxi
mikla, sem hafði legið falin
undir einum feldimmi, spratt
á fætur og sagði:
„Ef þið farið nú að mér,
þá munu það allir mæla, að
ég liafi átt hendur mínar að
verja, og skal eg svo búa að
ykkur kokkáluniun, að ekki
þurfið þið um að binda skein-
urnar. Munuð þið þann kost
sjá vænstan að hverfa frá, en
þess skuluð þið ekki ganga
duldir, að strax og birtir legg
eg á Lokinhamraheiði og
fer og hitti sýslumann, því
að ekki mun eg eiga neitt
undir loforðum slíkra manna,
sém þið eruð, þótt fáanleg
væru. Munu svo fara leikar,
að með vorinu setjist eg einn
að búi hér í Lokinhömrum og
hafi það kvenna, sem mig
lystir. Guðbjörg, gakk þú nú
með bónda þínum. Eg hef
þegar goldið þér trúskap
þinn við mig- á þann einn
hátt, sem efni standa til, og
hefir þú nú loks lifað það,
eftir að mestur er þér blómi
af vöngum, að kynnast karl-
manni.“
Guðbjörg féll um háls
Indriða og kvaddi hann með
tárum, en hanri vék henni frá
sér af hægð, en festu.
„Ear þú nú, Guðbjörg hús-
freyja. Nú er þín tíð úti.“
„Svo er,“ mælti hún. „En
þökk sé þér Indriði bóndi, og
fylgi þér þau orð mín, að
heldur vildi eg ganga til
sængur með þér í eldsglæð-
um en með dusiliriennum á
svanadúni.“ -Að svo mæltu
vatt hún sér fram að lofts-
gatinu,' leit ekki við þeim,
bónda sínum og Bárði, en
snaraðist niður stigann. Ilún
stikaði fram hjá Jóni og Jó-
hannesi, en við dýr úti rakst
hún á Sólrúnu, er þar stóð.
Sólrún mælti:
„Heyrt hef eg allt, sem
sagt hefir verið, og vel sé
þér, Guðbjörg, fyrir þína
gerð.“
Guðlijörg svaraði engu, en
hélt áfram til bæjai'.
Fjórmenningarnir þokuð-
ust út. Sólrún greip í Jón,
sem var mjög undirleitur, og
sagði:
„Gakk þú til verka þinna,
Jón. Ekki þarft þú að óttast
neitt af minni hálfu. Vist er
þér vorkunn, og þurfa mun
eg þín sem föður að barrii
því, er ég geng með. En nú
mun eg fara og kveðja Ind-
riða.“
Jón brosti við lienni:
„Engri konu ert þú lík, Sól-
rún mín,“ mælti hann. Síðan
var sem skugga brygði á
andlitið, og hann sagði, dul-
rammur í rnáli: „En svo sem
í fyrradag, þá er eg gaf
þess kost, að taka þátt í at-
för að Indriða, grunar mig,
að meiri öfl hafi verið að
verld um tilstuðlan þeirrar
ráðagerðar, heldur en af-
brýði okkar, kokkálanna.
Hygg eg, að skammt muni
mikilla tíðinda, — annarra
en þeirra, að Indriði fari með
mál á hendur okkur.1, Þá er
Jón hafði þetta mælt, hélt
hann af stað og gel'k til
hlöðu.
Baldvin vék sér að Jókann-
esi og sagði:
„Far þú, Jóhannes, iig
hleyp út fénu.“
Jóhannes hló og mælti:
„Vel má eg það. Fer þetta
mjög að vonum. Ekki máfti
það fyrir slíkum manni
liggja, sem eg er, að leggja
hönd að nokkru því, sem
mannsbragur er að.“
Þegar þeir voru einir eftir
á skemmulrliðinu, bændurn-
ir, mælti Bárður og leit
glottaralegur til Baldvins:
„Vel hefir þú treyst Guð-
björgu, konu þinni, Bald-
vin!“
Baldvin svaraði:
„Göngum til naufa, Bárður
búi minn. Jafnilla lætur okk-
ur að hamra vandsmíðaðar
ráðagerðir eins og tamning
kvenna og smiði þeirra
gripa, sem Indriði telgir í
lof ti sínu.“
Skildu þeir að þessu og
gengu báðir til gegninga.
Stundu síðar gekk Sólrún
til bæjar, en þær í skemm-
una, Elísabet og.Katrin. Þær
höfðu þar aðeins skamma
viðdvöl. Þá er orðið var vel
bjart, gekk Indriði úr garði.
Hann var göngubúinn, bar
mal í fyrir og skreppu á
baki og liafði broddstaf í
hendi. Hann gekk hvatlega,
og skilaði lionum skjótt fram
reiðgötuna, unz hann átti
stuttan spöl ófarinn fram í
Votuhvamma. Þá máttu það
greina þau augu, sem fylgdu
lionum heiman frá bænum,
að hann staldraði við, svo
sem hann hiði einhvers.
I sama mund heyrðust
dynkir ógurlegir, er hrátt
urðu að samfelldum gný, sem
svo var hávær, að menn
fengu hellu fyrir eyru. Brátt
fyllti mökkur' dalinn, og á
skammri stundu varð af
slíkt liaf af móðu, að hvergi
sá til fjalla eða himins. Áin
vall fram sem fljót væri og
bar til sjávar björg stór og
víðáttumiklar jarðvegs-
spildur, og varð allur fjörð-
urinn ein mórilla, svo langt
sem augað eygði. En siðan
huldist Iiann sýn, og varð:
rokldð úti, en myrkt í hvisum
inni, og féll rammur grjót-
reykur mönnum fyrir brjóst.
Skepnúr hrukku að húsum og
hnöppuðust þar, og menn
lágu eða hímdu hver þar, sem
hann liafði verið kominn, þeg-
al' ósköpin dundu yfir. Há-
vaðinn varaði með fullum
styrkleik í þriðjung stundar,,
en úr því rénaði hann fljótt,
og loks heyrðist ekkert
nema dimm heljan árinnaiv
sem annað veifið fylgdu
dynkir miklir. Nú rofaði til,
og sást fyrst, að áin var eim
ra»«j'íí>r'©®©o®ooo©®®®e©®©o©®@0®©®®oo©e®9oo©ae©©©o©©o©o®e©©®®iÐO
e ,
o ,
<<e®*®eee©oe®eo®oee©oae®eeo®®ea*®®®ee®e@o®®®e®ee®©eaeee®
• ©■
o
o
e
&
o
o
o
©
o
•
o
o
©
o
©
e
©
©
©
o
o
o
©
©
o
o
o
9
9
9
O
©
©
©
&
©
©
ö
©
í mikki úrvali.
Leggið leið ykkar í
okkar.
Þar er eitthvað handa
drengimm yðar og telpunni.
O
o
o
©
©
o
o
o
©
o
©
o
w
9
0
0
O
0
©
O
e
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
0
o
o
o
o
0
o
o
©
o
o
0
&
o
o
&
©
a
o
o
9
o
lyírzf&m ^3a^ií)jar^ar
Lækjargötu 4 — Sími 3540.
©
Q
©
©
9
©
O
©
o
o
o
©
©
©
e
o
o
©
o
o
©
o
0
0
o
©
@
©
o
o
©
o
o
&
©
©
©
o
©
©
©
©
©
e
o
o
©
o
o
&
©
o
o
©
&
o
©
0
©
o
o
o
o
o
o
o
o
o
©
©
0

Símar: 7616, 3428
Símnefni: Lýsissamlag
Reykjavík.
Stssswstfa oeg ÍBslShfÞBteszeasísB
ÍigBÍt§he'&iea.smme28‘siSi$ sk MsSesaasii
C
m>
m>-
m
9'
O-
o-
o-
e
o
9-
©
«
©•
m
9
©■
©
O-
O
9-
m
m
m
9
O
o-
Lýsissamlagið selur lyfsölum, kaup-
mönnum og kaupfélögum fyrsta flokks
kaldnreinsaö meoalalýsi, sem er fram-
leitt við hin allra beztu skilyrði.
O'
O
e
o
o
o
o
©
e
o
o
o
o
o
o
o
o