Vísir - 23.12.1951, Blaðsíða 21

JÖLABLAÐ ViSIS
21
trýnin; settust svo niður til
að hugsa málið. Nofield
skreið á höndum og hnjám
þangað sem húðfatið lá, tók
þáð og brá þvi yfir sig. Ilaun
rak upp óp til að fæla úlfa-
kyikindin burtu en þeir
lireyfðu sig ekki. Svo annað,
sein endaði í stunu, og ves-
lings piUurinn ætlaði aftur
næstum því að sálast af ör-
væntingu. Sj álfsbj argarvið-
leilnin Var samt svo ríkur
þáttur í eðli hans, að hann
skreiddist á fætur með erf-
iðjsmuuum og setti slefnu á
ljósið i vestrl, — því þarna
skein þaðl Enn löng barátta,
meðan inyrkl var. Kaí'fi-
haunirnar! Hann hafði næst-
um því gleymt þ.eim. Hann
átti ennþá eftir munnfylli.
En hann treindi sér þá hress-
ingu með því að tyggja eina
og eina í senn. Áfram hrauzt
hann, riðandi, reikandi,
linjótandi, og hrasandi, allt-
af í vestur. Oft og lengi lit-
aðist hann um, nær og l'jær,
hvort ekki væri neins stað-
ar lijálparvon eða leitar-
menn, en allt brást það.
Hann varð að berjast einn
til enda.
Heili og hjarta
störfuðu.
;Fjórða nóttin var á enda,
og þegar tekið er tillit til
þess, hve Nofield var illa
farinn líkamlega, verður að
álíta, að hann hafi hjargazt
furðulega hingað til. Meira
en fjóra sólarhringa liafði
hann verið matarlaus og á
Iþeim tíma gengið um fimm-
tíu af sjötiu kílómetra leið-
inni til Schneiders, — er þá
villuráf hans og hrakningar
ekki meðtalið.
Iíann lagðisL niður til að
hvílast í skjóli við. runna, og
svefninn tók Iiann í armá
sína og losaði hann frá þján-
ingum í fullar tólf stundir.
Hann valínaði liress og end-
i urnærður, og lá og horfði á
sólarlagið. Eftir stundar-
korn settist haim upp og leit
í kringum sig. Gömlu kunn-
ingjarnir hans, úlfarnir, voru
farntr, en í stað þeirra voru
kómnir lúpulegir gresju-
hundar. Frostið var afíur að
hraðharðna, en liiminninn i
vesturátt var. þakinn roða-
| glóð, þegar Nofield stóð á
fæiur.og bjóst til irýrrar har-
áttu. Ileilinn og hjartað
uiinu nú saman; allt aimað
var löngu dautt.
Bjargaðist á
„varasjóðnum“.
í marga daga hafði nátt-
úran ekki krafizt neins af
honum, heldur látið hugsun,
kjark og vilja um að skapa
örlpg lians. Allan þann tíma
hafði Gyðingurinn órðið að
hjargast á „varasjóði“ lík-
amans, og eftirstöðvarnar
virfiist svo grátlega litlar, að
varla var orð á gerandi.
Hann þreifaði undir líning-
arnar a treyjunni sinni. Þær
voru hlaupvíðar orðnar, en
hann minntist þess, að þeg-
ar liann fór af stað, voru lín-
ingarnar þröngar. Hann
þuklaði um brjóst sitt . og
lagði lófann. á riíin, sem
hjartað hamaðist; bak við.
Þau voru hörð viðkomu og
aðgreind og með engri milli-
fyllu. Hann Istrengdi huxna-
skáhnina utan um annan
fótlegginn o.g fann að liann
gaf næstirm því náð utan úm
hann með annarri hendi.
Náttúran hafði lagt fram
sinn skerf. Gat hún lagt fram
meira, og ef svo var, hve
mikið? Hann minntist þess,
hve mikilli orku hann hefði
eytt fyrsta daginn með þvi
að burðast með klyfjarnar,
og bölvaði heimsku sinni. En
það þýddi ekki að sakast um
orðinn hlut.
Hann renndi augum sin-
um út að sjóndeildarhringn-
um fram undan. Iiann skim-
aði og svipaðist um, þar til
hann festi sjónar á ein-
hverju, sem virtist fjarlægj-
ast liann á vinstri hlið. Hann
nuddaði þreytt og þrútin
augun, til að sannfæra sig
um að hann væri ekki að
dreyma. Nei, nei! Það var
maður á hestbaki, sem reið
hart á gangtegund; sem
flestir gresjuheStar á þess-
um slóðum venjast. Nofield
rétti úr sér, og fór að veifa
örmunum í því skyni að
gera vart við sig. Hann varð
fljótt þreytlur í handleggj-
unum. Hann fyllti lungun
af ísköldu loftinu og öskr-
aði. Það er að segja hann
ætlaði að kalla hátt, en það
varð aðeins hás stuna. Mað-
urinn livorki sá hann né
heyrði, því að liesturinn hélt
jöfnum gangi cins og vél, og
báðir hurfu út í buskann.
Þrem dögum eftir þetta
sagði Colin Younge, slyngasti
sporrekjandi á þessum slóð-
um, þá frétt í WeLaskiwin,
að Gyðingurinn liefði orðið
úti. Og þetta var mjög
nærri sannleikanum. Nofield
þrammaði áfram eftir beztu
getu nærri aila fimmtu nótt
ina, og lagðist til svefns í
birtingu um morguninn. Um
kvöldið lagði hann aftur af
stað. Þar sem hann var þá,
var snjórinn ekki eins djúp-
ur og áður, og dauðir og
stirðir fæturnir gerðu hon-
um næstum ómögulegt um
gang. Hann lirasaði alltaf
öðru hverju, en reisti sig þó
alltaf flj.ótt á fætur og hélt
áfram. Hann fór að telja
skrefin milli byltanna. Eitt,
tvö, þrju, fjögur, fimm —• í
þetta sinn var það graS-
flækja, sem felldi hann.
Næst komst liann tíu skref, og
þá var. það grefílshola, sem
hann steig ofan í. Og svona
hélt þelta áfram. — Piltur-
inn barðist liráustlega, það
va.r víst. —
Skreið dögum
saman.
Morgunn kom enn og þá
var lagzt til livildar. Enn
k,om ný nóti mcð sama þrot-
lausa þrammi og þjáning-
um og áður. Aftm- og aftur
endurtóku sig umskipti dags
og nætur, þangað til þrautir
og strit fjögra nótta og
þriggja daga í viðbót liöfðu
bætzt við lirakningasögu
Nofields. Brjálæði og heil-
brigð skynsemi toguðust og
skiptust á um yfirráð hugs-
uiiar vesalingsins og atliafna
mestan þenna tíma, en þráð
ur lífsins slitnaði ekki. —
Doðakennd tilfinningaleys-
isró kom yfir hann, og hreyf'
ingar hans urðu vélrænar..
Nofield segir, að seinustu
fjórar næturnar hafi hann
skriðið á höndum og linjám,
en eftir útlitinu á fötum
hans er það heldur ólíklegt.
Á morgni níunda dags,
skömmu eftir sólarupprás,
uppgötvaði Nofield, að hann
var kominn að plægðu landi.
Hann aðgætti betur, og feg~
instár runnu af þrútnum
hvörmunum, þegar hann sú
að þetta var rétt. Frelsaður!
Loksins frelsaður! Hann
þekkti, að þessi landskiki
var fáa hundruð metra frá
bjalkakofa Schneiders. Já,
þarna var kofinn, og reykjar-
eiinur úr reykháfnum gaf í
Skyn hlýju, mat og líL Hann
skildi húðfatið við sig, lagð-
ist á hendurog hné og skreið
eins hart og hann gat. Hvað'
gerði það til, þólt hjai’tað'
liamaðist ol'salega við til-
raun sína til að sinna starfí
sinu ? Og hvað gerði það til,
þótt féeðín jörðin skæfi og
rifi hnén? Þarna var hjálp-

Sjáílvirkti Glíitbremíararntr em íoílkomnasixr
að gerð og gæðirni.
Ný sending er væntanleg um n.k. áramóí.
Toktsm á mólá pónitimim.

Ms'emn-fiias.&Mmtr
Vörumerki, sevi allir geta treyst.
Símar-: 61600'— Símneíni': Olíuíélog
Reykjavík.

© o
9 e
• ©
9: ©
© o
©• o
9
L~ e Ou.
o 9
9 9
® e
W e 9
m* © • R
© 9 <
©
gj 9
w • 9
1 • O
& 9 ••
• 9
9 9
9 ©
9 ©
9 9
9 O
9 9
9 O
O ©
9. o
9 •
9 •
O ©
9 ©
9 o
9 © £T
9 © m
9 © §
9 ® i
9 9 t§
9 Á &
• 9
9 9;
9 e
9 ©
O 9
b
O •
© e
Ö
C5 ©
© 0
O ©
© ■OE
Q 0
& ð
r
O 0
© 9
o ©
© 0
o &
0) &
© 0
9- O
© 0
9 0
© ©
9 o
° © 0
© 0
© 0
0
© o
© ©
© o
& o
© ©
O 0
© ©
© ©
© 0
& *
Q 0
• © •
© a
© ©
. , © 0
O ©
© o
o o
í»ðð®öooe
»094
JL
2.
Einar Ól. Sveinsson prófessor tók saman.
Með myndum efiir íslenzka: listamenn.
@ -m F O
Eftin H. C. Andersen.
Ný þj'ðsng’ efiir Bjöi’gúlf Ólafsson.
Með *nynd«úi eftár frú Þórdfei Tryggvadóttur.
þeis'B'm ■vnmúlmtw.
••••••••••••••.•••••••••o •••••(» ••••«•<>•••• •••••••••••••••••• •••«■»«*#•••••««•••••»•«•••«*•••••••#•••«••••♦••»••••»•••♦•